Welkom op de website van Paul en Marita

19 maart t/m 4 mei 2019

• 
• 

Details

Created on Monday, 06 May 2019 18:36

Last Updated on Monday, 06 May 2019 20:58

Written by Marita van Loenen

Hits: 16

Dinsdag 19 t/m woensdag 27 maart Serrekunda bij Trijnie en Johan op het erf

De volgende dag lopen we naar een internetprovider en kopen een kaartje voor internet, we mailen meteen Trijnie en Johan, vrienden van ons die hier in de buurt wonen. We krijgen meteen antwoord en even later staan ze voor de deur. We worden meteen uitgenodigd om bij hun op de binnenplaats te komen staan. Wat we de volgende dag ook doen.

Trijnie en Johan wonen hier al 4,5 jaar en ze vinden het heerlijk. Johan werkt op het vliegveld en Trijnie geniet van alles om haar heen. Het plan was om hier 1,5 jaar te blijven, maar dat is dus wat langer geworden. Ze huren een mooi huis, hebben personeel, Anna de hulp leert voor naaister op kosten van Trijnie en Johan, ze hebben zelfs een naaimachine voor haar gekocht. Zelfs de dochter van Anna gaat op hun kosten naar school.

Trijnie en Johan doen erg hun best om het ons naar de zin te maken, we mogen bij hun in huis slapen, maar dat slaan we af, we slapen liever in ons eigen vertrouwde bedje. Wel maken we gebruik van toilet en douche en de wasmachine. Elke dag neemt Trijnie, Johan moet werken, ons mee op stap. We doen boodschappen bij verschillende supermarkten en marktjes, we maken een mooie strandwandeling en gaan naar Brikama om daar houtsnijwerk te bewonderen en natuurlijk wat te kopen. Zaterdag gaan we naar de vismarkt, waar de vissersboten op het strand aankomen en dan gelost worden door de plaatselijke bevolking, die met grote manden op hun hoofd door het water waden om de vis aan land te brengen. Ook gaan we naar de gieren kijken die in de tuin van een hotel gevoederd worden, het is een prachtig gezicht hoe die gieren met hun grote vleugels landen en ruzie met elkaar maken om een klein stukje vlees. De gieren zijn in Gambia een beschermde diersoort.

Serrekunda heeft een strip waar alle toeristen bij elkaar klitten, we zien heel veel Nederlanders en Nederlandse restaurants, je kan hier zelfs boerenkool, zuurkool of pannenkoeken eten.

Voor woensdag is er een boottripje georganiseerd, we varen de de Gambia rivier op, Paul is ook mee, maar eigenlijk is het meer een dames uitje, je kan je, tijdens het varen, heerlijk laten masseren en je nagels laten doen, niet echt iets voor Paul dus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag 28 t/m zondag 31 maart Bartukunku N 13 20.311 W 16 48.780 (20 km)

We gaan een paar dagen aan het strand staan, Trijnie weet een prachtige plek pal aan het strand. We vermaken ons een paar dagen met strandwandelingen, lezen en lekker luieren.

Ook lopen we langs het strand naar de vissersmarkt, waar het weer een gekrioel is van kooplui die van alles willen verkopen, alle handelswaar ligt in het zand en ziet er niet echt fris meer uit. De kleding die verkocht wordt stinkt naar de vis, maar dat kan ook niet anders omdat de vieze lucht hier al jaren hangt en waarschijnlijk niet meer weg te krijgen is. Overdag zijn er een paar jongens aan het schelpen zoeken, op een plaats die bij eb vrijvalt, ze verzamelen alles in grote zakken, die vervolgens op een kar met een ezeltje ervoor naar een iets hoger gebied wordt gebracht. Maar het ezeltje is niet zo sterk dat hij de zware last naar boven kan sjorren, zodat de jongens moeten duwen, maar ook dan gaat het maar moeizaam. Natuurlijk kan Paul dit, als echte toebab, niet aanzien en helpt de jongens de kar naar boven te duwen. De plaatselijke bevolking noemt ons toebabs, wat letterlek “witte” betekend, we horen dan ook regelmatig dit woord vallen, zo ook bij de jongens. Uiteraard vinden we dit niet erg, want ze hebben helemaal gelijk, tenslotte zijn we ook erg wit bij hun vergeleken. Sommige mensen zijn zo zwart dat “onze” zwarte piet een “bleekscheet” bij hun vergeleken is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ondertussen hebben we een beslissing genomen, als we maandag nog steeds niets van de verschepings-maatschappijen hebben gehoord, rijden we richting Dakar en gaan we het daar proberen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Maandag 1 april bij Trijnie en Johan op het erf

We gaan voor een dagje terug naar Trijnie en Johan, we mogen van de wasmachine gebruik maken en 's avonds gaan we als afscheid met zijn vieren uit eten, Thais dit keer, wat erg lekker smaakte.

Nog steeds geen reactie van de verschepings-maatschappijen, dus morgen rijden we richting Dakar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dinsdag 2 april Tendaba N 13 26.428 W 15 48.436 (142 km)

We nemen afscheid van Trijnie, Johan is al naar zijn werk gisteravond hebben we van hem afscheid genomen. We krijgen boerenkool, bananen uit eigen tuin en heerlijke muffins mee voor onderweg.

Dank jullie wel Trijnie en Johan voor de gezelligheid en alles wat jullie voor ons gedaan hebben, we zien jullie straks in Nederland.

Daarna rijden we naar Tendaba wat aan de Gambia rivier ligt, hier zou je nijlpaarden moeten kunnen spotten, maar helaas wij zien er geen.

Woensdag 3 april Keur Matar Senegal N 14 12.977 W 16 13.822 (163 km)

Er is een prachtige nieuwe brug over de Gambiarivier gebouwd, maar wij mogen er niet overheen. We moeten, net als al het vrachtverkeer gebruik maken van het veer. We moeten daarvoor een paar kilometer terug rijden voor het ticket. We worden gewogen en na betaling krijgen we het ticket en kunnen we naar de “haven” rijden. Daar staan lange rijen vrachtwagens te wachten, wij rijden daar gewoon voorbij en komen bij een controlepost en na het tonen van het ticket mogen we doorrijden. Het veer is net gearriveerd en als de boot bijna vol staat met vrachtauto's is er nog net een klein plaatsje vrij voor ons. We passen er ook maar net op, het veer is na een klein kwartier aan de overkant en wij kunnen er als laatste makkelijk afrijden.

Vlak voor de grens maken we onze laatste Gambia Dalasi op aan diesel. Daarna worden we aangehouden door meneer agent, ik (Marita) heb voor dat kleine stukje naar de grens mijn gordels even niet om en wordt ter verantwoording geroepen. Natuurlijk heeft de goede man gelijk en ik geef dat ook ruiterlijk toe, na enig heen en weer gepraat en nadat Paul zijn rijbewijs heeft laten zien, mogen we zonder bon doorrijden.

Daarna komt de grens, we hebben gelezen dat het een erg corrupte grenspost is, maar blijkbaar is er wat veranderd want wij hebben er totaal geen last van. De ambtenaren zijn vriendelijk en correct, het carnet wordt uit- en in-gestempeld en na een klein uur staan we in Senegal. We rijden nog een stukje door en overnachten op een koeienweide, waar de koeien vlak langs onze camper voorbij lopen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag 4 april Dakar N14 44.490 W 17 31.490 (195 km)

's Morgens staan er al vroeg een stel jongens voor de deur, ze willen een bal, of anders geld voor een bal. Zoals iedereen wel ondertussen weet, doen wij hier niet aan mee, er wordt zoveel gevraagd dat het gewoon niet aan te slepen zou zijn. Maar deze kinderen zijn toch wel irritant en blijven maar aandacht vragen, als Paul het luik van de camper sluit schrikken ze zich een hoedje en roepen dat Paul een pistool heeft en binnen de koste keren zijn ze verdwenen.

Het is vandaag onafhankelijkheidsdag in Senegal, alle scholen, overheid en veel bedrijven zijn gesloten. In een paar dorpen zien we parades van scholen, maar er is geen parkeergelegenheid voor onze truck, zodat we genoodzaakt zijn om door te rijden.

In Dakar kunnen we wel een kaartje voor internet kopen, zodat we weer online zijn. We parkeren bij een hotel, waar we ook eten.

Vrijdag 5 t/m woensdag 10 april Dakar N 14 41.511 W 17 28.577

De jacht naar een verscheper is geopend, we rijden de stad in en vinden al snel een parkeerplaats voor onze camper, daarna lopen we diverse agentschappen af en iedereen verteld ons dat het mogelijk is. Maar ja het is vrijdag, er moet vanmiddag ook gebeden worden en daarna wordt er niet veel meer gewerkt, we zullen geduld moeten hebben tot maandag, dan weet men meer.

Het is wel weer heel apart, we wandelen nu langs de haven waar we precies twee jaar geleden met de Grande Brasil in de haven hebben gelegen en een uitstapje hebben gemaakt. We werden toen erg lastig gevallen door mannen die ons wel de weg wilden wijzen en ons uiteraard wat geld uit de zak wilden kloppen. Nu lopen we er weer en we hebben nergens last van, niemand die vervelend met ons meeloopt, we worden gewoon met rust gelaten.

We rijden naar een andere beveiligde plaats dichterbij de stad en met mooi uitzicht op de oceaan, er is ook een groot winkelcentrum is bevestigd. Hier blijven we maar staan, in het weekend maken we weer eens een paar wandelingen, onder andere door de ambassadebuurt, maar ook langs het strand.

Op maandag gaan we weer langs bij de verschepers, één verscheper heeft zich al afgemeld, hij kan niets voor ons beteken, jammer.

Onderweg naar de haven, maakt Paul een verkeersovertreding en krijgt een bon, zijn rijbewijs wordt ingenomen en hij krijgt de bon in zijn handen gedrukt, eerst betalen, daarna krijg je je rijbewijs terug. Allemaal goed en wel, maar waar moeten we in godsnaam betalen, de agent wijst eerst naar rechts en dan weer een heel andere kant uit, wij begrijpen er niets van. Gelukkig hebben we Mapsme op de ipad staan, daar kan je veel op vinden, zo ook het politiebureau waar we de bon kunnen betalen. Paul blijft in de auto en ik loop een kilometer naar het bureau, daar aangekomen staan er rijen mensen te wachten, dus ik besluit eerst maar eens te vragen waar ik kan betalen voordat ik achteraan sluit. Meteen wordt ik naar een kantoortje ergens buiten gebracht, de wachtende mensen komen dus duidelijk ergens anders voor. Op het bureau van de ambtenaar, liggen stapels rijbewijzen en andere documenten, alles netjes op alfabet gesorteerd, waarschijnlijk allemaal ingenomen. Nadat ik heb betaald, krijg ik een mooie stempel op de bon en een bewijs van betaling voor ons zelf. Nu nog terug naar de politieman die ons de bon heeft gegeven en nu maar hopen dat hij nog op zijn post is, want hoe krijgen we anders het rijbewijs terug. Gelukkig vind ik de politieman snel, hij staat net een andere automobilist te bekeuren, die net zo'n bonnetje in zijn handen gedrukt krijgt, deze man zou wel weten hoe hij nu moet handelen. Na controle van de bon haalt hij het rijbewijs uit zijn zak en overhandigd het mij, ik geef hem een hand en bedank hem vriendelijk. We snappen wel waarom het zo moeilijk is om te betalen, het is een manier om corruptie tegen te gaan.

Bij de verschepers komen we niet veel verder, de een kan alleen een flatrack aanbieden, waar we niet echt van zijn gecharmeerd, maar van ons mag hij een offerte aanvragen, dan kunnen we altijd nog wel een beslissing nemen. De volgende heeft offertes aangevraagd maar nog geen antwoord gekregen, morgen weten ze meer, zo gaat het ook bij de volgende, het schiet dus niet echt op. 's Avonds horen we van een verscheper dat het erg moeilijk wordt, we geven aan dat we eventueel ook wel naar Port Elizabeth willen verschepen, ook dat gaat hij proberen.

Ondertussen hebben we onze zoon Arjen gevraagd om telefonisch met een Belgische maatschappij contact op te nemen. Hieruit blijkt dat het bijna onmogelijk is om vanuit Dakar te verschepen, wel vanuit Ghana, maar daar willen we nu niet meer naar toe, het is gewoon veel te warm daarheen. We kunnen ook vanaf Antwerpen direct naar Namibië verschepen en daar denken we nu over. Het wordt dan wel terug rijden naar Nederland, maar Marokko is een fijn land om door te reizen, dus zo erg is het niet. We hebben dus een offerte aangevraagd en wachten alles even af, donderdag nemen we een beslissing wat we gaan doen.

Dezelfde dag krijgen we een offerte toegestuurd, het valt allemaal niet tegen. We zouden ook vanaf Dakar naar Antwerpen kunnen verschepen en dan door naar Namibië, maar dat wordt eigenlijk een te dure grap. Het is niet alleen de verscheping maar ook hotelkosten en een vlucht naar Nederland komen erbij. Na ruim zes maanden onderweg te zijn is het weer tijd voor een vakantie.

Omdat we dinsdag en woensdag nog van geen enkele verscheper in Dakar ook maar iets hebben vernomen, hebben we er geen vertrouwen meer in dat het hier gaat lukken. Zo we rijden dus terug naar Antwerpen en zetten daar de auto op de boot naar Namibië.

Donderdag 11 en vrijdag 12 april Guethie N 15 51.891 W 16 30.718 (281 km)

Eindelijk verlaten we de drukke stad Dakar, we zijn er niet rouwig om, nu we weten waar we aan toe zijn, we hebben tijdens onze gehele reis nog nooit zo lang in onzekerheid gezeten.

Laat in de middag komen we in Guethie aan, een mooie camping direct aan zee.

Als we de volgende dag weg willen rijden wordt er hard aan de dam gewerkt, de enige toegangsweg naar en van de camping. De eigenaar had verzuimd om het ons te vertellen en zo zijn we “gedwongen” om nog maar een dagje te blijven staan. We vermaken ons met lezen en een kleine strandwandeling, want het strand loopt al snel dood. Het is doodzonde dat er zoveel plastic in de rondte zwerft, het ligt overal in het water en langs het strand, wat een vieze bende geeft. Maar ook hier wordt het vuil waarschijnlijk niet opgehaald en waar moet je dan met je rotzooi heen, je gooit het maar neer waar je wilt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 13 april RN-1 Mauritanië N 16 43.300 W 16 09.074 (141 km)

In de stad San Louis proberen we nog een verzekering te krijgen voor Mauritanië, maar helaas dat kunnen we hier niet afsluiten en zullen dat dus aan de grens moeten regelen. Nadat we de tank volgegooid hebben met diesel gaan we op weg. De GPS laat ons via een heel smalle gravelweg rijden, de boomtakken zijn vaak te laag en we duwen ze met de auto maar opzij. Na een kilometer of 10 komen we opeens op een asfaltweg en begrijpen we dat we een afsteker hebben genomen.

De grens bij Diama is makkelijk, we zouden er binnen een uur doorgekomen zijn als de beambte niet “even” moest bidden, de goede man was al alles in de computer aan het intoetsen toen de Iman het oproep tot gebed deed. Wij moesten meteen het hok uit en hij verdween om zijn plicht te doen. Daarna ging alles zeer snel, we betaalde 55 euro pp voor de visa, 60 euro voor een autoverzekering van 10 dagen en 10 euro voor een of andere belasting en dan nog 1 euro voor parkeerkosten. Daarna kregen we nog een rekening voor de dam die we over moesten misschien 100 meter, maar dat was weer 20 euro. De douanebeambte vroeg nog om 10 euro voor een stempel in het paspoort, maar nadat wij vroegen om een bonnetje stempelde hij de paspoorten zonder te betalen af, ach je kan het altijd proberen. Al met al is Mauritanië een duur land om binnen te komen. De verzekering werd gedaan in een hokje, de man van de “verzekering” moest eerst een pen lenen bij de douane, voordat hij überhaupt iets kon invullen.

De “weg” is eerste 50 km verschrikkelijk, veel gaten en stenen met een gangetje van 20 km hobbelen we erover heen, er is geen andere weg dus we moeten wel. Ook rijden we door een natuurpark, we waren al gewaarschuwd, dat we genoeg Ouguiya bij ons moesten hebben om de entree van het park te kunnen betalen, dus hadden dit al gewisseld aan de grens. Als we dan eindelijk asfalt onder de wielen hebben, is het al laat in de middag dus tijd om een plaatsje te zoeken voor de nacht. We rijden een weggetje op wat er erg rustig uitziet, helaas rijden we ons vast in het zand. De rijplaten moeten weer tevoorschijn gehaald worden om ons te bevrijden en na een klein uurtje graven staan we weer op vaste grond. Het is al bijna donker als we dan toch een goed plaatsje gevonden hebben voor de nacht.

Zondag14 april RN-4 N 19 06.065 W16 08.551 (287 km)

Tot Nouakchott blijft de weg zeer slecht, het is dan wel asfalt maar met grote gaten en soms is de weg al helemaal nergens meer te bekennen. In Nouakchott laten we nog 30 kopieën van de fisches maken, we hebben er nu in totaal 85 laten maken, er wordt net als op de heenweg weer veel naar gevraagd. In deze stad maken we ons rondje af, we rijden langs het kruispunt waar we op de heenweg linksaf zijn gegaan, vanaf nu is het dus bekend terrein.

Maandag15 april Barbas Marokko N 22 03.276 W 16 44.842 (412 km)

Maar weer eens een grensovergang vandaag, van Mauritanië naar Marokko. Op de heenweg hebben we hier uren overgedaan, maar vandaag was het allemaal zo gebeurd, het langst hebben we bij de scan voor Marokko moeten wachten, maar al met al waren we er binnen een uur door.

Dinsdag 16 t/m vrijdag 19 april rijdend naar Guelmim N 28 58.069 W 10 01.946 (1211 km)

Het is saai rijden, door de Westelijke Sahara, eigenlijk is alles vlak, heel veel zand en harde wind wat het nodige zand in de lucht brengt.

Op zaterdag is er een dromedarismarkt in Guelmim, de handelaars komen van heine en verre hiernaar toe om hun dromedarissen, schapen, geiten en koeien te verkopen of te kopen. Wij willen er graag heen en dat betekend een beetje doorrijden, de weg is uitstekend, soms een beetje smal en daarbij heel veel zijwind dus het is echt oppassen geblazen.

Op vrijdag komen we aan in Guelmim we parkeren bij een grote supermarkt, waar we eindelijk weer alles kunnen kopen, wat toch wel weer heel prettig is. Hier kunnen we ook overnachten, zodat we morgenochtend al vroeg bij de markt kunnen zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 20 en zondag 21 april Sidi Ifni N 29 22.984 W 10 10.542 (86 km)

Al vroeg zijn we bij de markt, vroeger werden hier honderden dromedarissen verhandeld maar nu staan er nog maar enkele tientallen, sommige handelaren verkopen ook sieraden. Deze worden met de hand gemaakt in kleine bijna onbereikbare dorpjes in de woestijn en gebruikt als ruilmiddel. Ook ik wordt gestrikt om wat te kopen, een mooie authentieke armband, tenminste daar ga ik vanuit. De verkoper weet het leuk te brengen, eerst laat hij zijn collectie zien en zegt dan als ik wat wil hebben, het in een bakje moet doen en vragen naar de prijs. De koopman zegt dan een prijs waar je natuurlijk niet mee akkoord moet gaan, je kan dan altijd nog beslissen om er niet op in te gaan, of een lagere prijs noemen. Nadat ik een veel lager prijs heb genoemd, die natuurlijk te laag is, vraagt hij wat mijn uiterste prijs is, als ik die zeg gaat hij meteen akkoord, ik krijg een dikke omarming en zo is de koop gesloten. Waarschijnlijk is de armband niet authentiek, maar ach ik vind hem mooi en het doet ons nog eens denken aan de dromedarismarkt in Guelmim.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na dit bezoek rijden we via een heel mooie route naar Sidi Ifni een leuk klein plaatsje aan de kust.

De volgende dag doen we nog de wekelijkse markt van het dorp aan, maken een strandwandeling en doen het verder rustig aan.

Maandag 22 t/m vrijdag 26 april rijdend naar Moulay Bouzarqtoune N 31 38.535 W 09 40.609 (380km)

Nadat we de was hebben gedaan in een super moderne wasserette, rijden we verder naar het noorden.

Ondertussen hebben we contact gezocht met Greet en Adrie, vrienden van ons die nu met een groep met de caravan door Marokko rijden. In het begin van onze reis hebben we elkaar ontmoet in Griekenland en Turkije, daarna hebben we altijd contact met elkaar gehouden. We gaan elkaar in Safi zien, al is het maar voor een dagje het is niet anders.

In het dorpje Moulay Bouzarqtoune blijven we drie dagen staan, Het is gezellig druk op het strand, er staat een harde wind zodat er veel windsurfers op het water zijn, altijd leuk om naar te kijken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 27 april Souira Odima N 32 02.285 W 09 20.529 (66 km)

Rustig rijden we naar het noorden, we hebben alle tijd want zondag willen we pas in Safi zijn, een dag eerder als Greet en Adrie daar aankomen. Dat doen we om te voorkomen dat de camping vol is als die grote groep aankomt en wij ze dan niet kunnen ontmoeten.

We hebben deze slechte weg al gereden, net als op de heenweg maakt de uitlaat opeens veel lawaai. Er is ergens een steen tegenaan gevlogen en nu zit er een flinke deuk en een gat in de uitlaat, dus die moet weer gerepareerd worden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zondag 28 en maandag 29 april Safi N 32 19.053 W 09 14.284 (40 km)

Op zondag installeren we ons op de camping, hoewel camping, eigenlijk mag je dit niet zo noemen. Er is al heel lang niet schoongemaakt, de douches zijn koud en er is geen elektra. Later blijkt dat deze camping dinsdag gaat sluiten, dus ja dan kan je verwachten dat er niets meer aan onderhoud of schoonmaak wordt gedaan.

Voor ons maakt het niet zoveel uit, we douchen wel in de camper en stroom hebben we niet meer nodig, want de zonnepanelen werken prima.

Het wachten is op Greet en Adrie, die maandag laat in de middag arriveren. We hebben een gezellige avond samen, jammer dat het zo kort is, maar dat heb je nu eenmaal als je met een groep reist dan moet je door.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dinsdag 30 april El Jadida N 33 14.421 W 08 29.289 (150 km)

We nemen afscheid van Greet en Adrie, zij gaan de pottenbakkerij met een gids bezoeken, terwijl wij nog even over de soek lopen. Het is nog te vroeg veel kraampjes zijn nog gesloten, dus we hebben het daar snel gezien en rijden verder naar het noorden.

Woensdag 1 mei El Mansouria N 33 44.193 W 07 19.389 (140 km)

Het is vandaag 1 mei de dag van de arbeid, wat hier gewoon gevierd wordt, alles is gesloten, zo ook de Hassan 2 moskee in Casablanca. Jammer voor ons, maar we zijn dus voor niets de drukke stad ingereden. Er vinden veel festiviteiten plaats in de stad, waardoor er veel verkeersopstoppingen zijn. Het duurt dan ook uren voordat we de stad hebben verlaten en naar de camping kunnen rijden.

Op deze camping hebben we op de heenweg ook gestaan en heb ik de site bijgewerkt en dat wil ik nu ook doen. Maar de wifi werkt niet zo goed als toen, dus ik zie er vanaf om de site bij te werken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag 2 mei Moulay Bousselham N 34 52.517 W 06 17.298 (216 km)

Ergens onderweg laten we de uitlaat lassen, dat wordt door een mannetje gedaan die ergens van de straat af is geplukt. De goede man brengt ons naar een “garage” waar hij materiaal kan huren van andere monteurs. Paul heeft er in eerste instantie niet zo'n vertrouwen in, maar geeft hem toch het voordeel van de twijfel. Gelukkig maar want na een klein half uur is het gat gedicht en zijn we opeens een stuk stiller geworden.

Moulay Bousselham blijkt een aardig plaatsje te zijn het heeft een kleine soek, bovenaan de heuvel, waar we de middag doorbrengen. Daarna gebeurd er niet zoveel, terug bij de camper lezen we wat en doen het rustig aan.

Vrijdag 3 mei Tanger Med N 35 52.195 W 05 31.264 (188 km)

De laatste kilometers in Marokko vandaag. We rijden voor de verandering over de snelweg A5, het schiet wel heel erg op. Onderweg kopen we op een parkeerplaats tickets voor de boot morgen, natuurlijk proberen ze ons af te zetten, maar weten natuurlijk wat we op de heenweg betaald hebben en zijn niet van plan om meer te betalen. Na een pittige discussie krijgen we de tickets voor de prijs die wij willen betalen.

Daarna rijden we naar het plaatsje Ksar Sghir net voor de haven, tanken de Tierelier vol met diesel en gaan ergens in het dorp eten. Daarna rijden we naar de haven en overnachten we net voor de ingang.

Zaterdag 4 mei Algeciras Spanje.

We nemen de boot van 13.30 uur en moeten een paar uur van te voren aanwezig zijn. Gelukkig staan we voor de poort en hoeven we niet ver te rijden. Bij de Dusty Free maken we onze laatste Dhiram op, daarna kunnen we al meteen de boot op, niks geen uren wachten zoals op de heenweg, gewoon alles keurig op tijd. Na een zeer rustige overtocht komen we dan in Spanje aan, nu nog even de grensformaliteiten en dan kunnen we door.

Nu we weer in Spanje zijn, gaan we de site niet meer bijwerken. In Nederland gaan we een paar maanden vakantie houden, daarna gaat de Tierelier op de boot naar Namibië, vanaf daar wordt de site weer bijgehouden.