Welkom op de website van Paul en Marita

28 okt. tot 29 nov. 2019

• 
• 

Details

Created on Thursday, 28 November 2019 10:32

Last Updated on Thursday, 28 November 2019 13:44

Written by Marita van Loenen

Hits: 37

Maandag 28 oktober C 38 S 19 30.205 E 15 53.447 (238 km)

We verlaten voor de laatste keer de fijne campsite Oppi Koppi, we hebben er een heerlijk ontspannen tijd gehad.

Na ongeveer 20 km bezoeken we een Himba dorp, een gids brengt ons naar de nederzetting, waar we uitleg krijgen over het leven van de Himba bevolking. Zo zien we hoe er een soort pap wordt klaargemaakt en we krijgen een demonstratie van een wasmachine. Het is een rieten omgekeerde trechter, daaronder wordt een vuurtje gemaakt, met daarop speciale houtjes, die voor de Himbas een lekkere geur afgeeft. Boven de trechter waar de rook uitkomt worden de kleding gehouden, wat dan een aangename geur krijgt en schoon schoon is de was. Het is eigenlijk allemaal erg toeristisch, na de bezichtiging is het de bedoeling dat er toch wel wat van de zelfgemaakte kunst wordt gekocht, bijna al de bewoners zitten in een kring, met hun koopwaar voor zich uitgestald en iedereen wil wat verkopen natuurlijk. Wat het natuurlijk wel weer moeilijk maakt, want we kunnen niet van iedereen wat kopen, dus moeten we wat mensen teleurstellen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ongeveer 25 km voor het Etosha NP parkeren we op een picknickplaats voor de nacht, zodat we morgen vroeg het park al in kunnen rijden.

Dinsdag 29 oktober Okaukuejo S 19 10.863 E 15 55.055 (149 km)

Bij ingang van het park is het niet druk, na het permit ingevuld te hebben kunnen we op weg. Al heel snel zien we leeuwinnen onder een boom, die langs de kant van de weg staat. Daarna zien we giraffen en zebra's, springbokken enz.

Langzaam rijden we door naar de plaats waar je de entree moet betalen. Als we daar zijn worden we door een echtpaar aangesproken, het zijn Mark en Caroline, we hebben elkaar in Ushaia Argentinië ontmoet. Zij zijn met een prachtige zeilboot onderweg en hebben nu voor een paar weken een auto gehuurd, waarmee ze door Namibië trekken. Soms lijkt onze grote wereld op een klein dorp, het is elke keer weer een wonder hoe vaak we mensen tegenkomen die we ergens onderweg hebben ontmoet.

De hele dag rijden we van waterhole naar waterhole, soms staan we wat langer om in alle rust de dieren te bekijken die staan te drinken. Laat in de middag rijden we, voldaan van alle indrukken, naar de camping waar we bij de waterhole van de camping nog olifanten zien badderen. Moeder olifant staat met haar kleintje in het water, de kleine heeft veel plezier, maar papa komt erbij en wordt een beetje boos, hij slaat met zijn slurf hard op het water, als teken dat ze op moeten schieten en uit het water moeten om weer verder te trekken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 30 oktober Halali S 19 02.156 E 16 28.168 (82 km)

Al vroeg zijn we weer op pad, Bij het eerste waterhole zien we wat springbokken, als we daar wegrijden zien we veel auto's langs de kant van de weg staan en dan is er altijd wat te doen. Inderdaad er lopen leeuwinnen over de weg en gaan bij het waterhole hun dorst lessen. Jammer we zijn er net weggereden en krijgen geen mooi plekje meer om dit goed te kunnen zien. We rijden de weg weer op en bekijken ze van een verdere afstand. Hoeveel geluk kun je hebben, de leeuwinnen komen recht onze kant oplopen tot ongeveer 10 meter van de camper, daar duiken ze onder de weg en blijven daar lekker in de schaduw liggen. Onze dag kan niet meer stuk, het was echt geweldig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De hele dag rijden we van waterplaats naar waterplaats, we zien weer veel beesten, maar geen olifanten.

Ook in camp Halali is een waterhole, maar als wij daar gaan kijken is het helemaal leeg.

Donderdag 31 okt. t/m dinsdag 5 nov. Tsumeb S 19 15.562 E 17 42.551 (205 km)

Ook vandaag genieten we van het wildpark en zelfs weer een groep olifanten met kleintjes. Pas laat in de middag verlaten we het park en rijden naar Tsumeb.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In het dorp komen we Henny en Michael weer tegen, zij gaan naar de zelfde camping als wij, dus dat wordt weer gezellig.

De camping heeft een enorm groot 50 meter zwembad, wat in deze warmte zo ontzettend lekker is, dat we besluiten om nog een dagje te blijven staan, ook Henny en Michael blijven nog een dagje staan.

Donderdagavond merken we dat de koelkast het niet meer doet, vrijdag dus eerst maar een bedrijf zoeken die het zou kunnen maken, want zonder koelkast in deze warmte is geen optie.

Na enig zoeken vinden we een bedrijf die koelkasten repareert, het blijkt dat de compressor kapot is en er een nieuwe in Windhoek besteld moet worden. Het is een dure reparatie, maar een nieuwe koelkast is hier ook niet te koop en we moeten toch wat, dus we besluiten om hem te laten repareren. Vandaag (vrijdag) wordt de compressor nog besteld en dan is hij maandag hier, dan monteren en uittesten en is hij dinsdag klaar. Goed ons verblijf hier wordt dus wat langer dan 2 dagen, maar dat is zeker geen straf met het heerlijke zwembad, het dorp op loopafstand en zulke mooie toiletten dat het wel een hotel lijkt.

Ook Henny en Michael blijven langer, zodat de tijd vliegt en voordat we het weten is alweer dinsdag. Dan is de koelkast inderdaad klaar en lijkt het te doen, Paul bouwt hem samen met Michael in, want dat kon niet bij het bedrijf, omdat de koelkast eerst een paar uur moest rusten voordat hij weer aangesloten kon worden. Ook na het inbouwen gaat hij aan de gang dus vertrouwen we er maar op dat goed gaat.

Woensdag 6 november B 8 S 18 01.217 E 20 32.118 (403 km)

Voor de tweede keer nemen we afscheid van Henny en Michael, het was een fijne tijd samen, zij rijden naar het zuiden en wij naar het noorden richting Caprivi. Het is een lange rijdag vandaag, we moeten een beetje tempo maken omdat ons visum, van 90 dagen, over een week verloopt. Rond Rundu komt er afwisseling op de verder saaie weg, we komen langs dorpjes met kleine hutjes en heel veel mensen, die langs de kant van de weg lopen, wat echt Afrikaans aandoet. Nadat we twee plaatsen voor de nacht hebben afgewezen, één plaats stonk verschrikkelijk naar diesel en de tweede was eigenlijk te klein voor onze auto, de derde werd dan goed gekeurd, we staan mooi aan een bosrand niet te dicht bij bewoning en geen stank overlast.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag 7 november Camp Kwando S 18 02.625 E 23 19.317 (345 km)

Als we wakker worden staan er 6 vrachtwagens om ons heen, ze zijn vannacht aangekomen en overnachten ook op deze mooie plek. We hebben wel wat gehoord, maar we hadden niet in de gaten dat het er zoveel zouden zijn.

De D8 loopt dwars door het Bwabata NP heen, er staan overal grote waarschuwings-borden voor overstekende olifanten, helaas zien wij er geen. Trouwens we zien helemaal geen wild, zelfs geen springbokjes en die kom je eigenlijk overal tegen. Wij denken dat het door de droogte komt, want als er geen water is hebben de dieren geen schijn van kans, dus trekken daarheen waar water is.

Na de D8 nemen we de C 49 die ons naar het Mudumo NP brengt, maar ook hier is het zeer stil wat het de dieren betreft.

Ook op de camping is weinig te beleven, er staat wel water in de Zambezi-rivier, maar lang niet zoveel als zou moeten. Hier moeten Rino's en krokodillen zitten maar ook die laten zich niet zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

nog maar wat foto's uit het Etosha

Vrijdag 8 november C 49 S 18 13.856 E 23 50.109 (239 km)

Net voordat we camping afrijden trap ik door de koppeling heen, het pedaal ligt zielig op de grond en doet niets meer. Paul gaat op onderzoek uit en constateert dat hij ergens losgeschoten is, op de een of andere manier lukt het hem om de koppeling weer provisorisch vast te zetten, zodat we in ieder geval weer kunnen rijden. We besluiten om niet verder de C49 af te rijden maar zo snel mogelijk naar een garage te rijden om daar het pedaal goed te laten repareren. Katima Mulilo is de dichts bijzijnde plaats en ligt 130 km verder. Gelukkig hoeven we niet veel te schakelen en houdt de reparatie het uitstekend. De garage doet eigenlijk precies hetzelfde als Paul gedaan heeft alleen met een langere bout, zodat het geheel beter blijft zitten. Na een uurtje is alles weer klaar en kunnen we weer verder.

Terug naar de C 49, alleen nemen we nu de andere kant en rijden niet weer de 130 km terug. Ook vandaag zien we hooguit wat koeien en schapen en verder geen wild.

We slaan ons kamp op op een zijweggetje van de C 49, hier zouden olifanten en zelfs leeuwen moeten zijn, maar de droogte heeft ze ook hier weggejaagd.

Het is warm heel warm, de temperatuur in de camper loopt op naar bijna 43 graden ('s avonds om 6 uur) en dat is toch wel een beetje te veel van het goede.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Omdat er hier toch geen wild te zien is besluiten we morgen terug te rijden en dan de grens van Botswana over te steken, daarna richting het zuiden waar het hopelijk wat koeler is.

Zaterdag 9 en zondag 10 november Katane Botswana S 17 48.554 E 25 08.720 (235 km)

In Katima Mulilo doen we nog wat boodschappen en rijden dan de laatste 75 km in Namibië naar de grens, we hebben hier 85 dagen doorgebracht en in totaal 7.539 km gereden. Namibië is ons goed bevallen, alleen de warmte deed ons de das om en dat maakte het reizen soms wel erg zwaar.

De grensovergang gaat erg gemakkelijk aan beide zijde is het stil en krijgen snel onze uit en in stempels, voor zowel het paspoort als het carnet. Voordat we Botswana inrijden moeten we eerst met onze schoenen in een vies bakje met ontsmettingsmiddel gaan staan, daarna mogen we pas het land in.

We rijden even later het Chobe NP in en meteen staan er een paar olifanten langs de kant van de weg, later zien we nog meer olifanten en een giraf, geweldig mooi.

De laatste dagen hebben we veel gereden dus we lassen een dagje rust in, de camping waar we staan is zeker niet verkeerd, er lopen springbokjes en wrattenzwijnen rond, die regelmatig met elkaar vechten, ook zijn er apen en heel veel vogels. Het dorp is klein en op zondag zijn er alleen wat supermarkten open en verder is alles dicht, ook de kraampjes langs de kant van de weg. De camping heeft een heerlijk zwembad dus daar koelen we regelmatig af met deze warmte.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maandag 11 november Elephant Sands Lodge S 19 44.871 E 26 04.778 (260 km)

Verder maar weer, onderweg zien we regelmatig olifanten, apen en wrattenzwijnen. Als we in het Elephant Sands Lodge aankomen staat er maar één olifant in het kleine poeltje wat er nog is. Later komt er nog één maar daarna is het afgelopen met de pret. Deze lodge staat bekend om de vele olifanten die hier komen drinken, maar helaas laten ze zich niet zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dinsdag 12 t/m donderdag 14 november Maun S 19 56.562 E 23 29.186 (366 km)

Via de A 3 rijden we richting Maun, de weg is, op 5 km na, van goede kwaliteit. Tijdens onze theepauze staan we tussen honderden zebra's. Even denken we er over om hier de nacht door te brengen, maar buiten zitten is hier geen optie, er hangen hier soms leeuwen rond, niet echt goed voor de gezondheid. Binnen zitten is al helemaal geen doen met deze warmte dus we rijden maar verder.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ongeveer 150 km voor Maun begint het rechter voorwiel te piepen, Paul denkt dat er vuil tussen de remmen zit, want als hij remt wordt het minder of houdt het zelfs op.

Onderweg zien we nog olifanten en heel veel koeien, geiten, paarden en ezels. De ezels staan vaak midden op de weg en blijven daar gewoon staan, ook al rijden wij zachtjes heel dicht langs. Voor de kleine geitjes moet je oppassen, die kunnen zomaar van richting veranderen en dan zitten ze al snel onder de wielen en dat willen we niet hebben natuurlijk. De paarden blijven gewoon door grazen net als de meeste koeien, alleen de kalfjes willen nog wel eens schrikken van het geluid van de motor en rennen dan snel weg, maar eigenlijk nooit het asfalt op.

De volgende dag kijkt Paul naar de remmen maar er is meer aan de hand dan alleen vuil. Van de remschoen blijkt een stuk afgebroken, ook vind hij een heel kromme bout, waar die vandaan komt is hem een raadsel. We moeten dus naar de garage, op een paar kilometer afstand zit er één, het is een Nederlander, Pieter genaamd, wat wel zo makkelijk is om het één en ander uit te leggen. Pieter is een wat ouder man die volgende maand met pensioen gaat en hier al sinds de jaren 80 zijn garage heeft. Pieter gaat meteen aan de slag, het voorwiel wordt eraf gehaald en dan wordt al snel duidelijk wat er mis is. Er is een spie afgebroken van het remsegment, wat Pieter ter plekke kan maken, na een uurtje zit alles er weer op, het stukje wat van de remschoen is afgebroken is verder geen probleem.

We krijgen koffie aangeboden en worden getrakteerd op mooie en minder mooie verhalen die Pieter te vertellen heeft.

Na deze verhalen rijden we terug naar de camping en plakken er nog maar een extra dagje aan vast. Er is een klein zwembad waar we regelmatig in afkoelen en we staan heerlijk onder de bomen, zodat het net uit te houden is.

Vrijdag 15 en zaterdag 16 november Rakops lodge S 20 59.213 E 24 21.808 (214 km)

Rijden maar weer, we zien nog wat olifanten en daarna wordt het stil, op het gebruikelijke vee na. Wel krijgen we een vleescontrole, we mogen geen rauw vlees over dit punt mee nemen, ook moeten we met onze schoenen weer in zo'n vies bakje met ontsmettingsmiddel gaan staan en de Tierelier moet door een diep bad met het zelfde spul. Niemand vraagt of we vlees of iets dergelijks mee hebben of wil in de koelkast kijken, trouwens dat lag er ook niet.

We blijven twee dagen op de Rakops lodge staan, niet heel bijzonder maar er is een zwembad en daar selecteren we de campings tegenwoordig op.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

foto's van Etosha NP

Zondag 17 november Orapa S 21 23.855 E 25 30.922 (146 km)

Onderweg komen we vaak grote termietenheuvels tegen, waar stuiken of zelfs bomen in staan. Het lijkt of de termieten hun heuvels om de boom hebben gebouwd, maar het is juist andersom. De termieten zijn er het eerst, de apen vinden het fijn om op deze heuvels hun zaden enz. te eten, de zaadjes die ze laten vallen ontkiemen en zo ontstaan er, in of rondom, de termietenheuvels nieuwe struiken of bomen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is vandaag erg warm, tegen zessen 's middags is het 45 graden in de camper, zo warm hebben we het nog nooit gehad. Helaas heeft deze camping geen zwembad en zullen we wat vaker onder de koude douche moeten gaan staan.

Maandag 18 en dinsdag 19 november Palapye s 22 33.590 E 27 07.679 (244 km)

Om half twee vannacht is het nog bijna 37 graden in de camper, er staat geen zuchtje wind dus het is er heel onaangenaam. Nu is het reizen even niet zo leuk, in bed houd ik het niet meer uit, er vliegen ook steeds muggen om mijn hoofd. Terwijl Paul op muggenjacht gaat, ga ik maar buiten zitten waar het nog 31 graden is. Na een uurtje ben ik afgekoeld en ga maar weer naar bed, kijken of ik kan slapen, wat gelukkig ook lukt.

Aangezien er weer een voorraad gekookt moet worden en er hier een buitenkeuken is, blijven we een dagje staan, we maken alleen macaroni voor 6 dagen, meer kunnen we niet invriezen, omdat het anders te lang duurt met deze warmte voordat alles ingevroren is.

Woensdag 20 november Mokolodi S 24 44.534 E 25 49.690 (291 km)

Vandaag rijden we langs de zuidelijkste keerkring, verder zal de zon op 21 december niet komen. In de grote stad Gaborone doen we nog wat inkopen, maar laten het verder voor wat het is. Wel krijgen we de indruk dat hier eigenlijk alles te verkrijgen is.

Daarna rijden we door naar Mokolodi Backpackerscamp, het is een mooie camping, alles ziet er keurig verzorgd uit, maar helaas is voor voor ons alleen een plaatsje op de parkeerplaats, we zijn gewoon te groot.

Donderdag 21 en vrijdag 22 november Lion Park resort S 24 47.202 E 25 48.927 (29 km)

Omdat de parkeerplaats niet echt een leuke plaats is om te staan, besluiten we om naar Lion Park Resort te verhuizen. Dit is een een klein pretpark, zo iets als Oud Valkenveen, het wordt vooral bezocht door scholen, maar na tweeën is het weer rustig op het park en komen er alleen nog wat lokalen. Er is ook een prachtig golfslagbad, met echte hoge golven. De kinderen maken hier eigenlijk geen gebruik van, de meeste zijn gewoon te klein, of ze kunnen niet zwemmen. Het valt ons op dat al de kinderen zo keurig gedisciplineerd zijn, een volwassene hoeft maar even iets te zeggen of er wordt geluisterd. Als we ze aan tafel zien gaan, waar heerlijke hamburgers met friet op ze staat te wachten, is er geen kind die ook maar zijn bakje open doet, of er alvast wat van eet, ook al duurt het lang voordat iedereen zit. Pas nadat er gebeden is mogen ze beginnen.

We staan hier twee nachten, er is een wasmachine waar ik gebruik van kan maken. Daarbij is de temperatuur vooral 's nachts wat aangenamer en we kunnen niet eerder Zuid Afrika inrijden in verband met het visum van 90 dagen. We vliegen 17 februari naar Nederland en dat is precies over 90 dagen, het is verstandig om nog een paar extra dagen visum te hebben want je weet maar nooit.

Zaterdag 23 november Vrijburg Zuid Afrika S 26 59.208 E 24 40.051 (316 km)

Het laatste stuk in Botswana is saai. De grensovergang is een makkie, na een uurtje staan we met alle uit en in stempels in paspoorten en carnet in Zuid Afrika. In Vryburg vinden we een pinautomaat waar Paul gaat pinnen en ik blijf alleen achter in de auto. Opeens wordt de deur opengemaakt en staat er een man op de treeplank, helemaal verbouwereerd roep ik dat hij weg moet gaan, maar hij luistert niet en kijkt ergens naar de straat, waar ik automatisch ook naar kijk. Waarschijnlijk pakt hij op dat moment mijn tas en verlaat de auto, zonder dat ik het in de gaten heb. Eerlijk gezegd vond ik mijzelf nogal heldhaftig om zo kordaat te reageren, dat hij weg moest en hem probeerde uit de auto te duwen. Meteen als hij weg is doe ik de deuren op slot, als Paul terug komt met het geld merk ik pas dat mijn tas weg is. Groot is de schrik en al helemaal dat dit heeft kunnen gebeuren, zonder dat ik het merkte. We hebben nu dus een enorm probleem, omdat we net de grens over zijn gegaan zaten de paspoorten nog in de tas, die zijn dus weg. Daarbij ben ik mijn rijbewijs kwijt, bankpasjes en telefoon. Veel geld zat er niet in ongeveer 5 euro in totaal en dan nog in Pula, dus dat moeten ze nog wisselen ook.

We gaan naar de politie om aangifte te doen, maar het is daar zo druk dat het wel uren gaat duren voordat we aan de beurt zijn. Hier gaan we niet op wachten, want ondertussen kan onze bankrekening wel geplunderd worden. De pasjes moeten zo snel als mogelijk geblokkeerd worden, dus op naar een camping met internet.

Hier mogen we van het privé netwerk gebruik maken, zodat we een snelle verbinding hebben met Nederland. We skypen met onze zoon en die gaat meteen aan de slag en blokkeert de desbetreffende pasjes. Het personeel weet wel een plaats waar de dieven hun gestolen spullen dumpen, dus Paul rijdt er heen met twee medewerkers van de camping, maar er wordt niets gevonden. Verder kunnen we nu niets doen, we moeten naar de ambassade voor nieuwe paspoorten en eventueel nieuw rijbewijs. De hele avond blijf ik boos en teleurgesteld, dat ik echt niets gemerkt heb van de diefstal.

Via internet vinden we het adres in Pretoria van de Nederlandse ambassade, er is ook een consulaat in Kaapstad maar dat ligt veel verder weg en zonder papieren is dat niet handig.

Zondag 24 november Pretoria S 25 47.164 E 28 11.756 (419 km)

Eerst langs het politiebureau om aangifte te doen, we moeten er een beetje om soebatten, maar dan wordt er toch een groot boek te voorschijn gehaald en een liniaal, want er moet netjes op de lijntjes geschreven worden. Als alles genoteerd is, krijgen we een briefje mee met een nummer en een stempel van het politie bureau, hiermee zouden we moeten kunnen communiceren. Daarna rijden we nog langs diverse vuilnisbakken, een heel vies klusje, maar we vinden niets.

Omdat ik geen rijbewijs meer heb mag ik niet meer rijden, dus moet Paul, de 420 km die we vandaag rijden, alleen achter het stuur.

Wat ons onderweg opvalt is dat er zoveel vuil langs de kant van de weg ligt, vooral bij de sloppenwijken liggen er grote hopen afval. Waarom dit niet wordt weggehaald is ons een raadsel, het zou toch voor deze mensen veel hygiënischer zijn.

We hebben een camping gevonden dichtbij de ambassade, ook hier is een soort pretpark, waar het erg druk is, er is luide muziek uit auto's zodat we ons weer in Zuid Amerika wanen. Als het donker wordt gaat iedereen naar huis en blijven wij, in een heerlijke rust, samen met de bewaking achter.

Maandag 21 tot vrijdag 29 november Pretoria S 25 48.531 E28 23.320 (36 km)

Op naar de ambassade, hier worden we door de grote baas ontvangen, nadat hij ons verhaal heeft aangehoord, worden we verder geholpen door Corine. Er moet een nieuw paspoort aangevraagd worden, pasfoto's moeten gemaakt. We worden naar het Brooklyn winkelcentrum verwezen, daar zit een fotograaf die weet wat voor pasfoto's er op een Nederlands paspoort moeten. Hoewel het niet ver is, wordt ons toch aangeraden met de auto te gaan, het is allemaal erg gevaarlijk. Natuurlijk volgen we het advies op, maar we kunnen geen parkeerplaats vinden, als we er een vinden staan we weer dichtbij de ambassade, lopen was toch handiger geweest. Goed de foto's zijn geen probleem, daarna moeten we nog formulieren invullen, omdat we geen enkel bewijs meer hebben wie we zijn, is Corine blij met onze oude paspoorten, die we nog bewaard hebben. Alles wordt netjes geregeld, het duurt ongeveer 4 werkdagen, dus heel misschien kunnen we ze vrijdag halen. Het rijbewijs daar kunnen ze niets aan doen, dat moet in Nederland aangevraagd worden, daar ben ik zeker niet blij mee, maar goed het is niet anders.

Ver na twaalven zijn we klaar, nu is het gewoon wachten. We doen nog boodschappen bij een grote supermarkt, waar echt van alles te koop is en de groente van uitstekende kwaliteit is, dat hebben we al een tijdje niet gezien.

We installeren ons op de Twana Lodge, waar een zwembad is en waar we in februari onze auto kunnen stallen als we naar Nederland gaan.

De volgende dag rijdt Chris, de eigenaresse van de lodge, ons naar het politiebureau, waar we een nieuwe aangifte (Affidavit) doen met verwijzing naar het rapport die we gedaan hebben in Vryburg. Dit doen we omdat we nog een 90 dagen visum-stempel in ons paspoort moeten zien te krijgen. Als je ook maar 1 dag te laat het land verlaat, dan kom je een jaar lang het land niet meer in, niet echt handig voor ons. Dit moet dus goed geregeld worden, ook schrijven we Corine een mail of zij een brief kan opstellen dat onze paspoorten zijn gestolen en dat we nu nieuwe hebben, maar geen visum stempel in het paspoort hebben, we willen zoveel mogelijk informatie voor de beambte want ze zijn niet heel makkelijk. Ook hebben we nog het bewijs in de vorm van het carnet, die is op 23 november afgestempeld, de dag dat we Zuid Afrika inkwamen. Zo nu is echt alles geregeld en moeten we maar geduld hebben tot we onze paspoorten terug hebben.

We besluiten een auto te huren, want met de Tierelier de stad in te gaan is geen doen.

Op woensdag nemen we een taxi naar het verhuurbedrijf waar we de auto gereserveerd hebben, maar helaas, we hebben geen paspoort en kunnen ons verder niet legitimeren. Ook als vertellen dat alles gestolen is en we de aangifte van de politie bij ons hebben krijgen we geen auto. Gelukkig hadden we de taxi opdracht gegeven om nog even op ons te wachten, zodat we meteen weer konden instappen en terugrijden naar de camping.

Het zit ons even niet mee, of zoals wij het zeggen we zitten even in een dipje en daar komen we zeker wel weer uit. We reizen nu bijna elf jaar en dit is de eerste keer dat ons dit gebeurd, dus echt klagen mogen we niet.