Welkom op de website van Paul en Marita

16 augustus tot 13 september 2019

• 
• 

Details

Created on Friday, 13 September 2019 14:34

Last Updated on Friday, 13 September 2019 15:31

Written by Marita van Loenen

Hits: 65

Op 18 juli brengen we Tierelier, die weer tip top in orde is voor de aankomende reis, naar Antwerpen. We verwachten hem rond 17 augustus in Walvisbaai Namibië.

De tijd in Nederland is als vanouds gewoon gezellig, genieten van onze kinderen en kleinkinderen en praten bij met vrienden. Maar er is een tijd van komen en gaan, zo staan we op 15 augustus alweer op Schiphol en nemen afscheid van onze (klein)kinderen en gaan op weg naar een nieuw avontuur.

We hebben een lange vlucht voor de boeg, we vliegen via Kaïro naar Johannesburg en dan door naar Walvisbaai, +/- 23 uur onderweg.

Het inchecken gaat niet echt snel, ze willen ons niet inchecken omdat onze retourvlucht pas over een half jaar is. We zouden nu een visum moeten hebben en dat hebben we niet. Het helpt ook niet als we vertellen dat je in Zuid Afrika makkelijk een verlenging van nog eens 3 maanden kan krijgen. Pas als we kunnen laten zien dat we doorvliegen naar Walvisbaai, de laptop moet daarvoor worden opgestart, om de vluchtgegevens te laten zien, dan pas krijgen we groen licht en mogen we door. In Johannesburg moeten we de koffers van de band halen, het was niet mogelijk om ze door te laten gaan. Dit betekent dat we door de douane moeten, we krijgen zonder probleem een stempel in ons paspoort voor 3 maanden. We halen de koffers van de band en lopen naar de incheckbalie van Zuid Afrika Airlines. We hebben een enkele reis geboekt en dat is blijkbaar een probleem, we komen alleen het land in als we een retour hebben. Ook als we vertellen dat we met een camper rondreizen en over de weg het land na 3 maanden verlaten mogen we niet door. De chef wordt gebeld, maar die laat blijkbaar de beslissing aan de medewerkster over, maar het is haar verantwoording, als wij niet op tijd het land uit zijn krijgt zij dat op haar boterham. Of het door onze betrouwbare gezichten komt weten we niet, maar opeens worden we toch ingecheckt en vertrouwd ze erop dat we gewoon op tijd het land verlaten, wat wij uiteraard beloven. Opgelucht dat we deze problemen hebben opgelost, lopen we naar de douane en stappen we even later in het vliegtuig naar Walvisbaai.

Vrijdag 16 t/m dinsdag 20 augustus Walvisbaai

Het is erg warm als we aankomen, er staat een heel warme wind direct uit de woestijn. We nemen een taxi naar het guesthouse en lopen even later naar het strand waar honderden flamingo's bij elkaar geschoold staan.

De volgende dagen lopen we regelmatig naar het dorp, we zoeken uit waar de agent zit die de Tierelier van het haventerrein haalt. Doen wat boodschappen en lopen veel langs de boulevard en kijken naar de vele flamingo's. Zaterdagavond komt de boot dan aan, we lopen zondag langs de haven maar zien geen spoor van de Tierelier, verder kunnen we weinig doen, omdat er in het weekend niet gewerkt wordt. Maandag is het dan zover, de agent ziet dat de bill of loading niet correct ingevuld is, gelukkig kan dit snel verholpen worden door een mail te sturen naar de verscheper in Antwerpen. Laat in de middag krijgen we dan het verlossende bericht dat de auto binnen een uur voor de deur van de agent staat. Zo dat is even een luxe we hoeven niet eens naar de haven, de auto wordt gewoon voorgereden en niemand heeft ook maar een blik in de camper geworpen. Ondertussen moeten we meerdere keren pinnen om de agent te kunnen betalen, gelukkig hebben we meerdere kaarten, want je mag een kaart maar 1 keer per dag gebruiken. Ook zoeken we naar een verzekering voor de auto, maar dat gaat vandaag niet meer lukken, morgen dan maar. Als we terug lopen naar de agent zien we onze Tierelier aankomen, wat toch wel een heel speciaal gevoel geeft, we hebben hem in Antwerpen op de haven afgeleverd en nu komt hij hier, aan de andere kant van de wereld, gewoon aangereden.

Na een inspectie in en rond de Tierelier blijkt alles in orde te zijn. We betalen de agent en rijden naar het guesthouse, waar we de laatste nacht verblijven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De volgende dag laden we camper in en rijden naar de boulevard om daar alles te regelen zodat alles weer netjes op zijn plaats staat. Daarna rijden we naar de supermarkt en slaan een grote voorraad voedsel in. Nu alleen nog de verzekering, maar helaas de dame die daar over gaat is ziek, morgen is ze er weer. We besluiten om naar de enige camping die hier is te rijden en de dag van morgen rustig af te wachten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 21 augustus Swakopmund S 22 41.255 E 14 31.474 (40 km)

Eerst maar even de verzekering regelen, wat zeer goed uitvalt, we sluiten er een voor een jaar af voor de landen: Zuid Afrika, Botswana, Lesotho,Swaziland, Zimbabwe, Malawi, Mozambique en Namibië. De prijs valt ook erg mee, +/- 180,-- euro.

Nu nog even een internetkaartje kopen en we kunnen gaan.

De weg naar Swakopmund is gewoon geasfalteerd en dus goed te rijden. Het plaatsje zelf is gezellig heeft duidelijk veel Duitse invloeden. Ook is er een pier gebouwd die we natuurlijk oplopen en een mooi beeld krijgen van de kustlijn met de vele aardige huizen.

Donderdag 22 en vrijdag 23 augustus Cape Gross S 21 45.336 E 13 58.298 (134 km)

Over nog steeds asfaltwegen rijden we naar Cape Gross, de camping waar we staan is netjes, alles ziet er tip top uit.

De volgende dag lopen we naar de zeeleeuwen die in grote getale op het strand liggen, het zijn er duizenden. Er zijn veel jonkies die steeds op zoek zijn naar hun moeder. Als ze hun moeder kwijt raken zijn ze ten dode opgeschreven, want aan adoptie wordt hier niet gedaan, sterker nog die kleintjes worden gewoon weggejaagd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook zien we een wildhond die zich op het strand te goed doet aan een klein dood zeeleeuwtje, zo wordt alles op natuurlijke wijze weer netjes opgeruimd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 24 augustus White Lady S 21 05.187 E 14 40.968 (215 km)

Vandaag is Paul jarig, ik maak een uitgebreid ontbijt voor hem en zing ons verjaardagslied.

We rijden terug naar Henties Bay, waar we nog even wat vergeten inkopen doe en rijden daarna het binnenland in. De weg wordt al snel gravel, maar van redelijke kwaliteit. Dichtbij de ingang van White Lady slaan we ons kamp op, onze eerste wildkamp van Namibië.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hier staan we midden in de wildernis en is er natuurlijk geen restaurant om uit eten te gaan, ter viering van Paul zijn verjaardag, dus doen we het met piri-piri lever, wat erg lekker smaakt.

Zondag 25 augustus White lady lodge S 21 03.158 E 14 42.460 (22 km)

We gaan vandaag de rotstekening van de White Lady bewonderen, hiervoor moeten we, samen met een gids, een mooie wandeling maken. Romeo de gids, leert ons onderweg veel, zo zien we bomen die door olifanten bijna omver zijn getrokken om bij de bladeren te kunnen die ze zo lekker vinden. Ook de Klipdassies (Marmot) heeft het hier zwaar te verduren, stropers kunnen ze dan ook makkelijk vangen. Ze zetten wat alcohol neer, wat de Klipdassies erg lekker vinden, drinken ervan en worden dronken, zijn dan een makkelijke prooi voor de stropers, ze hoeven ze alleen nog maar dood te knuppelen.

De white Lady (5000 jaar oud) is ontdekt in 1917, de ontdekker vond het erg op een witte vrouw lijken en heeft het meteen White Lady genoemd. Maar later zijn er diverse onderzoekers geweest en zijn tot de conclusie gekomen dat het geen vrouw is, maar een man, immers ze heeft geen borsten. Het zou een sjamaan geweest zijn, die zich uren lang uitgeput heeft om de jacht te doen slagen, hij was natuurlijk behoorlijk bezweet, het stof wat op dwarrelde bleef aan zijn lichaam kleven, vandaar de witte kleur. Ondanks deze ontdekking is de naam White Lady nooit veranderd.

Helaas is de muurschildering in de loop der jaren erg vervaagd en zie je er niet zo veel meer van, maar het is toch erg interessant.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens een kleine rustpauze laat Romeo een paar zinnen van zijn eigen taal horen, er zijn verschillende klikgeluiden in verwerkt, maar gelijktijdig met een letter uitgesproken, als we het proberen na te zeggen brengen we er echt niets van terecht.

Na deze mooie wandeling rijden we weer een klein stukje door en slaan ons tweede wildkamp op, het bevalt ons goed zo. Wel is het erg warm, de woestijnwind is bijna niet te doen en droogt je al snel uit, we drinken dan ook veel thee en water.

Maandag 26 augustus Twijfelfontein S 20 30.656 E 14 22.518 (144 km)

We rijden terug naar de C35 wat een prima gravelweg is, daarna slaan we de D2612 op, wat werkelijk een vreselijke wasbordweg is, zo stuiteren we ongeveer 80 km door, totdat we in Twijfelfontein zijn aangekomen. Ook hier willen we wildkamperen en installeren ons naast een kaal voetbalveld. Als we de deur van de camper open doen zien we een grote ravage, de deur van de hangkast is uit zijn voegen gekomen en ligt op de grond. De la van de borden ligt ook op de grond, hiervan blijkt het slotje te zijn afgebroken, gelukkig zijn de borden nog wel allemaal heel. Maar wat veel vervelender is dat de zijkant van de camper weer eens los is geraakt, hier blijkt niet alleen dat de schroef is afgebroken, maar ook het gedeelte waar de schroef aan zit. Er moet een nieuw gat geboord worden, de hele zijplaat moet er eerst vanaf, voordat het gat geboord kan worden, dit is een zware klus. Eerst maar eens een paar kopjes thee, voordat we aan de slag gaan. Ik (Marita) neem de lade in de camper voor mijn rekening en Paul doet het zware werk met de zijplaten, hij roept mij als ik moet komen helpen om te tillen en de boel in evenwicht te houden. Uiteindelijk zit alles weer op zijn plaats en kunnen we weer rijden zonder het risico te lopen om de zijplaat te verliezen. Net voordat we klaar zijn worden we gesommeerd om naar de camping te gaan, wildkamperen is hier verboden. We hebben het gevoel dat dit vriendjes van de camping zijn en ons willen dwingen om daar te gaan staan, we hebben 40 minuten de tijd en dan moeten we daar weg wezen. We maken alles weer in orde en rijden net voor het donker weg, maar gaan natuurlijk niet op de camping staan daar hebben we geen zin in. We rijden terug naar de D2612 en vinden daar in het laatste licht van de dag een rustig plekje voor de nacht.

Dinsdag 27 augustus Khorixas S 20 22.304 E 14 57.879 (88 km)

Eigenlijk moeten we nog terug rijden om de Organ Pipes te bezoeken, maar de slechte weg erheen houdt ons tegen,het is weliswaar maar een kilometer of 10, maar toch doen we het niet.

We rijden dus verder over de slechte wasbordweg naar de C39 die meteen een stuk beter is, de C wegen zijn hoofdwegen, vaak van gravel maar worden allemaal een stuk beter onderhouden dan de D wegen.

In het plaatsje Khorixas doen we boodschappen in een redelijk grote supermarkt, waar we de bedrijfsleider met gebaren met een medewerker communiceert, de jongen blijkt doof te zijn en kan op deze manier wel werken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We installeren ons voor de nacht op een camping en genieten van een mooi boek.

Woensdag 28 augustus t/m zondag 1 september Kamanjab, S 19 37.259 E 14 50.955 (110 km)

We rijden over de C35, een goede gravelweg, naar Kamanjab. Het is een klein dorp met 2 supermarkten en nog een paar winkels. Toch installeren we ons hier op camping Oppi Koppi. De eigenaren, Vital (Belg) en Marjan (Ned.) hebben hier 10 jaar geleden de camping over genomen en hebben er een plaatje van gemaakt. Alle overlanders, met een Europees nummerbord, mogen hier gratis staan. Wel wordt er verwacht dat men dan regelmatig van het restaurant gebruik maakt. Nou dat is zeker geen straf, het eten is goed en zeker niet duur.

We doen het een paar dagen lekker rustig aan, we bezoeken het dorp, wat slechts een half uurtje in beslag neemt. 's Morgens doen we wat werkzaamheden aan de camper en 's middags nemen we dan een duik in het frisse zwembad.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maandag 2 augustus vlakbij Sesfontijn (C 43) S 19 10.404 E 13 47.016 (211 km)

Tijd om de motor weer eens te starten en een stukje te gaan rijden. We rijden C 40 op ook alweer een redelijke gravelweg, alleen als we over de Grootbergpas rijden is de weg wat slechter, maar dat is het steeds in de bergen. Bij Palmwag rijden we de C 43 op en hebben dan meteen een voedsel controle, van zuid naar noord zijn er geen beperkingen, wij hoeven alleen onze route door te geven en het kenteken wordt in het grote boek geschreven. Van noord naar zuid mag je geen rauw vlees, eieren en kaas meenemen.

Onderweg zien we onze eerste zebra's en even later een giraf die rustig blijft staan en niet eens wegloopt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We overnachten ergens in het wild, jammer genoeg zien we geen dieren voorbij komen, o ja toch een paar koeien, stieren en wat geitjes.

Dinsdag 3 en woensdag 4 augustus Opuwo S 18 02.987 E 13 49.960 (148 km)

We rijden door naar Opuwo, wat midden in Kaokoland ligt, tot vorige eeuw was deze streek nog een onherbergzaam gebied. Hier wonen de Himba Nomaden, de vrouwen zijn nog traditioneel uitgedost, ze dragen geen boven kleding en hun haar heeft wel een heel speciale behandeling gehad, het zijn een soort vlechten met aan het uiteinde dikke kwasten. De vrouwen smeren, om zich te reinigen en zich tegen muggen te beschermen, in met een mengsel van boter en ijzerhoudend steenpoeder. De vrouwen wassen zich hun hele leven niet, ze maken zich schoon door zich constant met otijze in te wrijven.

Als we terug komen van boodschappen doen zien we dat de rechter achterband wel heel erg zacht is. Gelukkig zijn we hier in een stadje en kunnen we het meteen laten repareren. Het blijkt alleen het ventiel te zijn, de band wordt weer opgepompt en wij kunnen weer verder. We besluiten om vandaag ons hier op een camping te gaan staan, we willen er zeker zijn dat de band hard blijft. Het resort waar we verblijven is erg luxe met een prachtig zwembad wat uitkijkt over de heuvels. Helaas is het door wegwerkzaamheden slecht te bereiken, maar dat wisten we natuurlijk niet.

De volgende dag blijkt dat de band nog steeds lekt en rijden we terug naar de bandenboer, deze houdt vol dat de banden goed zijn en dat het aan het ventiel ligt. We vragen hem dan ook om er dan een nieuw ventiel op te zetten. Nou dit willen ze wel, gelukkig kunnen we net voorkomen dat er eerst een krik onder de auto geplaatst wordt, voordat ze de band laten leeglopen. Na het verwisselen van het ventiel, wordt de band weer opgepompt en rijden we even later naar een andere camping midden in het dorp, zeker niet zo luxe als gister, maar we hoeven niet meer die slechte weg op.

Hier leeft ook het Herero volk, deze vrouwen dragen weer heel andere kleding. Ze hebben een opvallende tweepuntige muts en volumineuze hoog gesloten jurken, de 12 meter stof die hiervoor gebruikt wordt is niet alleen warm maar natuurlijk ook erg zwaar. Deze kledij stamt uit de Duitse tijd. De vrouwen van de eerste Duitse kolonisten voerde deze kleding verplicht in. Bang dat ze waren dat hun mannen zich te veel vergaapte aan de alleen in lendendoekjes geklede vrouwen. Toch dragen deze vrouwen nog steeds deze kledij, wat met die lange jurken ons toch niet erg praktisch lijkt en al helemaal niet in deze warmte.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag 5 t/m zaterdag 7september Epupa Falls S 17 00.118 E 13 14.751 (180 km)

Ook vandaag weer een gravelweg, alleen het laatste stuk is verschrikkelijk slecht, helaas zien we geen dieren in het wild.

Als we aankomen op de camping, horen we een luid gesis uit de rechter achterband komen, ja hoor we hebben een behoorlijk gat, dat ziet er niet zo goed uit.

We zetten snel de auto op de camperplaats zodat we niemand in de weg staan en beginnen met de werkzaamheden. Reserveband naar beneden takelen en de lekke band van de auto halen. Een medewerker van de camping, verteld ons dat we hier geen band kunnen repareren, we moeten daarvoor echt terug naar Opuwo, 180 km terug over dezelfde weg en dan zonder reserveband, niet echt een prettig vooruitzicht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We hebben al besloten om nog maar een dag extra te blijven staan zodat we morgen in alle rust alles in orde kunnen brengen.

Na het ontbijt gaat Paul aan de slag, maar algauw komen er mannen van de camping en die vertellen ons dat de band hier ter plekke gerepareerd kan worden, hij moet alleen even kijken of hij wel een plakker heeft van 30 cm doorsnee, want het gat is echt heel groot. Gelukkig heeft hij die in zijn gereedschapskoffer zitten, maar hij kan pas tegen de middag aan de gang want hij heeft nu nog wat anders te doen. Voor ons is dat natuurlijk geen probleem, we hebben de tijd en we staan hier zeker niet verkeerd. Ook ik ben een stuk rustiger nu ik weet dat de band hier gerepareerd kan worden, is er echt een last van mij afgevallen. Later blijkt dat de band, waar het ventiel van lekte, ook weer bijna leeg is gelopen, dit hier ook maar laten nakijken.

 

Al 10 jaar rijden we de wereld rond en nog nooit hebben we een lekke band gehad en nu hier in de wildernis hebben we er twee tegelijk en maar één reserveband.

Om een uur of 3 komen er een paar jonge mannen ons vertellen dat de man van vanmorgen verhinderd is en dat hij gevraagd heeft of zij de klus voor hem willen klaren. Natuurlijk vinden wij dat geen probleem, als de banden maar geplakt worden. Ze nemen de band mee naar een heel klein hutje, waar buiten een grote bandenlichter staat. De band wordt er netjes afgehaald en nu moet de band aan de binnenkant een beetje ruw gemaakt worden. Dit gebeurd door met een oud klein blikje over de binnenkant van de band te schuren, het gaat niet hard maar het werkt wel. Daarna gaat de plakker erop en kan de band weer terug op de velg gezet worden. We pompen de band weer op met lucht uit de ketels van de Tierelier, we moeten daarvoor wel de motor starten om lucht te kunnen draaien, dat geeft niet alleen herrie maar ook een behoorlijke stankoverlast, gelukkig hebben de andere kampeerders daar geen moeite mee. Daarna is de tweede band aan de beurt, net voordat het donker wordt is deze ook klaar, het is rondom de camper een behoorlijke uitdragerij geworden, maar dat ruimen we morgen wel weer op. We hadden vanmorgen een prijs van N$ 500 afgesproken met de man van de camping, dus zouden we nu dus N$ 1.000 moeten betalen, groot is dan ook onze schrik als hij N$ 3.000 (€180,--) wil hebben, 3 keer zoveel dus. Natuurlijk gaan we in discussie over de prijs, we willen eigenlijk niet meer betalen dan N$ 1.500, maar komen uiteindelijk uit op N$ 1.800, nog veel te veel maar wat moet je anders, we zijn al heel blij dat de banden geplakt zijn. Ook is het een beetje onze eigen schuld, we hadden ook met deze mannen vanmiddag met de prijs moeten onderhandelen en niet gewoon aannemen dat we N$ 500 per band moesten betalen.

We hebben besloten om nog maar een dagje te blijven staan, de reserveband moet weer op de auto getakeld worden, wat best nog een klus is en alle gereedschap moet weer netjes opgeruimd worden. Natuurlijk willen we de waterval nog bewonderen, tenslotte zijn we daarvoor hiernaar toe gereden.

De Epupa Falls zijn mooi vooral de omgeving is schitterend, je zou het niet verwachten als je er een paar km ervandaan bent is alles zo verschrikkelijk droog en hier stroomt zoveel water, dat de lucht er helemaal vochtig door aanvoelt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zondag 8 september Opuwo S18 03.622 E 13 50.568 (180 km)

Terug naar Opuwo, even hebben we er over nagedacht om toch de D 3700 richting Ruacana te nemen, deze zou na een grondige onderhoudsbeurt goed te berijden zijn, maar we durven het toch niet aan.

Om de 20 km stoppen we even om te kijken hoe de banden het houden en draaien de bouten weer aan. Na 60 km zitten de bouten weer helemaal vast en trillen niet meer los, ook de banden houden het goed. Als we in Opuwo dan eindelijk asfalt onder de wielen hebben zijn we beide erg opgelucht,

We installeren ons weer op de camping in het dorp, het is niets bijzonders, maar dat vinden we niet erg, het is maar voor een nachtje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maandag 9 t/m 13 september Kamanjab S 19 37.259 E 14 50.955 (262 km)

Over een zeer goede asfaltweg, zoeven we naar Kamanjab. Onderweg hebben we nog een vlees en kaas controle, maar we hebben alles opgegeten of gebakken. De dame wil even in de koelkast kijken en is daarna tevreden en wij mogen doorrijden.

Eenmaal in Kamanjab aangekomen, rijden we meteen naar Oppi Koppi, hier willen we een kleine week blijven staan, de was moet gedaan, de site wil ik bijwerken en Paul heeft wel wat klusjes te doen aan de camper. Verder wordt er veel gelezen, geluierd, gezwommen en in het restaurant gegeten, het lijkt wel vakantie.