17 oktober tot 1 november 2009

• 
• 

Zaterdag 17 oktober – Raison N 32 04.347 E 77 07.832

Vandaag de website bijgewerkt, dat is eigenlijk nog een heel werk met die foto's erbij, maar wel leuk om te doen. Alles stond net op de site, toen de verbinding met de telefoon wegviel, opeens zomaar geen bereik meer, heel vreemd. We maakten ons er niet zo veel zorgen over, morgen zou het wel weer goed zijn, tenslotte zitten we in India en daar valt ook regelmatig de stroom uit, zonder dat daar iemand zich druk over maakt.

Zondag 18 oktober Raison – Manali N 32 10.950 E 77 10.997 (32 km)

We vertrekken naar Manali, een dorp 20 km verder de bergen in, de weg zelf, is gelukkig beduidend beter, we blijven vlak langs de rivier rijden, soms ligt hij diep onder ons en dan weer rijden we op gelijke hoogte, het is schitterend om hier te rijden. Manali zelf is een gezellig plaatsje, met een auto- en zelfs een rookvrije-zone, er hangt een heel gemoedelijke sfeer. Er lopen heel veel verschillende culturen door het dorp, waaronder veel Tibetanen, bijna iedereen draagt heel fleurige kleding, sommige vrouwen met traditionele hoedjes.

We bezoeken een Tibetaans Monastrery Klooster, waar we voor het eerst gebedsmolens zien hangen, het klooster is niet groot maar wel zeer indrukwekkend, wel je schoenen uit voor je naar binnen gaat.

Tien meter buiten het klooster staan de koeien en ezels uit de vuilcontainers te eten, een wel heel natuurlijke recycling.

We eten bij een chopstics restaurant, waar we zelfs schnitzel kunnen eten, wat we niet doen natuurlijk. We drinken ergens echte filterkoffie, wat weer heel speciaal is want dit is in India bijna niet te koop.

Later op de dag zoeken we een plaatsje op voor de nacht, maar eerst worden we aangehouden door de politie, let wel Paul rijdt en we rijden hier links dus het stuur zit eigenlijk aan de verkeerde kant. Er wordt ons gevraagd of mevrouw ook een rijbewijs heeft, jawel dat heeft ze is ons antwoord, dat wil ik dan even zien zegt de agent, een beetje lacherig laten we mijn rijbewijs zien, hij kijkt erna en geeft het direct weer terug, hij weet niet wat hij er mee aanmoet, ik had hem ook een bankpasje kunnen geven was zeker ook goed geweest, Paul vraagt nog of hij zijn rijbewijs wil zien maar dat is niet nodig, we mogen doorrijden. In India heb je dus als bijrijder ook een rijbewijs nodig.

 

 

 

 

 

 

 

 

Maandag 19 oktober Manali N 32 14.070 E 77 11.334

Eerst maar even naar Vodafone, om te kijken wat er met onze telefoon aan de hand is, we hebben nog steeds geen bereik. Helaas krijgen de mensen van Vodafone het ook niet voor elkaar, we worden verzocht om naar Amritsar te gaan en daar het probleem op te lossen, daar trappen wij natuurlijk niet in, dat is 400 km rijden onzin natuurlijk, oké men begrijpt dat en gaat bellen, na veel heen en weer gebel, wordt er het een en ander uitgezocht en moeten we om 3 uur terug komen. Na drieën melden we ons weer, het blijkt dat ons ID niet in orde is, hu?? na tig handtekeningen in Amritsar? hoe is het mogelijk. Maar goed er werden weer van paspoort en visa kopieën gemaakt, met daarbij natuurlijk weer een pasfoto. Morgen om 12 uur hebben we weer verbinding, zo wordt ons verteld, anders kunnen we terug komen, we zijn benieuwd. We overnachten nu wat dichter bij Manali, waar veel vrachtwagens staan te wachten op (aardappel) lading, we gaan er vanuit dat we morgen weer terug naar vodafone moeten.

Dinsdag 20 oktober Manali- N 32 14.070 E 77 11.334

Omdat we toch moeten wachten tot 12 uur, gaan we maar weer eens een klusje doen, de ventilatie-vin werkt niet meer, het luik gaat niet meer open, waardoor we hem niet meer kunnen gebruiken. We halen alles uit elkaar en maken hem meteen schoon, gelukkig is alleen één onderdeel losgetrild en kunnen we hem al snel repareren en weer in elkaar zetten, ach zo worden we steeds handiger.

Zoals we al verwachten doet de telefoon het nog niet om 12 uur, dus op naar vodafone, maar ook daar lukt het niet, zelfs niet nadat ze hem 'gerecharged' hebben, er komen steeds weer andere mannetjes die het ook weer even proberen maar niemand krijgt verbinding, het duurt allemaal erg lang. Uiteindelijk komt het hoge woord eruit, we hebben alleen verbinding in Punjab, daarbuiten dus niet, de enige mogelijkheid is een nieuwe simkaart te kopen die dan wel door heel India bruikbaar is. Na weer tig handtekeningen, hebben we een nieuw nummer en de mogelijkheid om de meneer van vodafone te bellen als we weer problemen hebben, het zal ons benieuwen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 21 oktober Manali – Raison N 32 04.347 E 77 07.832 24

Terug naar Raison, waar we in de loop van de middag aankomen, we zetten de stoelen buiten en zitten nog een paar uur lekker in het zonnetje. Tot onze verbazing doet het oude simkaartje het weer, we hebben gewoon bereik en kunnen dus weer internetten, zolang als het duurt natuurlijk.

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag 22 oktober Raison N 32 04.347 E 77 07.832

We rusten een dagje uit, waar we eigenlijk wel aan toe zijn. Maar toch wil ik wat schrijven over wat mij opvalt, als vrouw. We zijn natuurlijk in Azië een heel ander werelddeel dan Europa, wat betreft gewoontes en cultuur. Je zou hier nooit man en vrouw samen gearmd, of hand in hand zien lopen zoals als bij ons in Europa, maar mannen onderling weer wel. Het is hier heel gewoon dat de mannen hier hand in hand, of zelfs met handen over elkaars schouder lopen. De vrouwen zelf doen heel zwaar werk, je ziet ze met heel zware manden met teer voor de weg, of vol met stenen ook voor de weg op hun hoofd lopen, eventueel zelfs nog met een kind op de rug, je zou ze willen toeschreeuwen kom in opstand en laat die kerels dit zware werk doen. Die mannen doen het makkelijke werk, runnen een winkeltje of restaurant, maar ze doen in ieder geval niet zulk zwaar werk als de vrouwen. Dan heb je ook de brommertjes, motors en scooters, deze zijn levensgevaarlijk, schieten overal vandaan zo de weg op, of halen op de meest gevaarlijke plekken in. Vaak zitten er vrouw en kinderen achterop, zelfs baby's die worden gewoon op de arm vastgehouden, waarbij alleen de bestuurder, dat is natuurlijk altijd pa, een helm draagt en ma altijd in amazonezit achterop, het zijn op deze manier levensgevaarlijke vervoersmiddelen, we hebben al een paar ongelukken gezien, je wil niet weten wat er met het gehele gezin gebeurd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vrijdag 23 oktober Raison – Larji N 31 42.112 E 77 10.890 (49 km)

We gaan maar weer verder, we willen naar het Corbett's Tigerreserve, waar olifanten, apen, herten en zelfs tijgers te zien zijn, vriendelijk uitgezwaaid, verlaten wij het resort richting Mandi. Bij Kulu is de weg nog even slecht als op de heenweg, we worden zelfs helemaal gelanceerd, alle wielen van de weg, waarna de auto een raar geluid produceert. Nadat we de cabine hebben gekanteld, blijkt dat er een slang van de turbo los is en de bevestiging van de turboslangen is losgelaten, waardoor we al verschillende onderdelen verloren zijn, helaas is het een en ander in Quetta niet goed vast gezet. Maar gelukkig wordt Paul al steeds handiger en weet hij in een klein uur alles weer vast te zetten en kunnen we onze reis voortzetten. Omdat we dwars door de bergen rijden, regelmatig heel slechte wegen hebben en natuurlijk de reparatie aan de turbo, schieten we vandaag niet echt op, we rijden maar 49 km.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 24 oktober Larji – Bilaspur N 31 18.408 E 76 45.982 (125 km)

We rijden over een schitterende weg met prachtige vergezichten met diep onder ons de rivier, ook de weg is niet al te slecht kortom een genot om te rijden. Aan de andere kant van de rivier zien we een klooster liggen dat volgens ons te bereiken is, met een bootje wat diep onder ons te zien is. We parkeren de auto en informeren naar de mogelijkheid om het klooster te bezoeken, geen probleem we kunnen met het bootje naar de overkant, alleen wanneer, dat is erg onduidelijk. We besluiten om maar vast naar beneden te lopen en dan te zien wat er gebeurd. Nou er gebeurd helemaal niets daar beneden, we wachten nog een uur, maar er is totaal geen activiteit, we geven het op en vertrekken, wat we wel jammer vinden.

Een plaatsje voor de nacht is moeilijk te vinden, in en om Bilaspur, staan honderden vrachtwagens geparkeerd, elk plekje wat vrij is wordt in beslag genomen door vrachtwagens, uiteindelijk vinden we er een dicht langs de weg naast een tempeltje. We hebben goed zicht op de weg en als het donker is zien we hoe het met de verlichting is gesteld van de weggebruikers, alleen de bussen hebben alles in orde, althans de meeste, vrachtwagens rijden vaak zonder achterlicht en voor hebben ze maar één klein lampje, het zijn levensgevaarlijke situaties. Als de politie hier gaat controleren op verlichting en staat van de auto, dan rijdt er in heel India bijna geen vrachtauto op de weg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zondag 25 oktober Bilaspur - Simla N 31 01.071 E 77 05.945 (84 km)

Een zeer onrustige nacht, alle vrachtauto's die geparkeerd stonden vonden het leuk om midden in de nacht de berg op, of af te rijden waar wij stonden en geloof me ze hebben allemaal piepende remmen. Via een zeer smalle weg, waar het “asfalt” 3 meter breed is met daarnaast gravel en hier en daar uitwijk mogelijkheden voor tegenliggers, rijden we langs zeer diepe afgronden, het is gelukkig stil op de weg. Boven op een berg staan er opeens veel auto's kris kras geparkeerd en iedereen staat naar beneden te kijken, daar is een klein vrachtwagentje het ravijn in gedoken en ligt zeker 500 meter lager tegen of op een boom, deze bestuurder en eventueel bijrijders hebben het denkelijk niet overleefd.

In Simla kunnen we de auto redelijk parkeren en gaan naar the Mall, waar je met een lift naar toe kan en dan hoog boven Simla een autovrij winkelstraatje hebt en mooi uitzicht over de omgeving. We eten er een heerlijke lunch/diner op een terras, lekker in de zon, ja dat kan in Nederland niet meer.

Maandag 26 oktober Simla – Nahan N 30 31.790 E 77 18.456 (127 km)

Via alweer veel bergweggetjes, waar geen honderd meter recht is, rijden we richting Nahan, we eten ergens onderweg een betaalbare lunch € 0,59 voor 2 personen. Ondanks dat we de hele dag rijden, van 10.00 tot 17.00 uur, leggen we maar een afstand van 127 km af, niet echt veel, maar wel veilig gezien de weggebruikers en de toestand van de weg.

We vinden voor de nacht een schitterend plaatsje, langs een rivier, het is er heerlijk rustig. Er springen allemaal kleine zilverkleurige visjes boven water, die door de lokalen, gewoon met de hand, worden gevangen en gegeten (niet rauw). Mooie groene vogels scheren door de lucht, het rare is dat ze maar één kant uitvliegen, je ziet ze nooit terug komen vliegen.

Tegen de avond wordt er op de deur geklopt, het is een boer die ons uitnodigt om bij zijn boerderij te komen staan, wij bedanken beleefd en krijgen melk aangeboden, waar we heerlijke chocolademelk van maken en wentelteefjes.

 

 

 

Dinsdag 27 oktober Nahan N 30 31.790 E 77 18.456

Omdat het zo'n lekker plaatsje is besluiten we een dagje te blijven staan, de boer komt weer langs en neemt foto's van de auto, hij vind het prachtig en wil dit later ook gaan doen, we worden weer uitgenodigd, we spreken af dat we eerst de weg erheen zullen inspecteren voor we besluiten om bij zijn boerderij te gaan staan, we krijgen weer melk. We wandelen wat in de omgeving en bekijken de weg die we moeten rijden naar de boerderij, we moeten door 3 riviertjes heen en de weg is akelig smal, we besluiten het er niet op te wagen, we willen onze auto graag heel houden. We zien weer mooie vogels en aan de overkant een apen-familie die zich te goed doet aan de vruchten van een boom, je ziet ze door de bomen slingeren en elkaar met veel lawaai achterna zitten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 28 oktober Nahan – Harrawala N 30 07.889 E 78 10.009 (130 km)

Om half acht staan we al naast ons bedje, na ontbijt vertrekken we al om 9 uur, wat voor ons erg vroeg is. We willen naar Dehra Dun, een wat grotere plaats, hier willen we overnachten en wat boodschappen doen, die in de kleinere dorpjes niet te krijgen zijn. Het is (alweer) een zeer slechte weg, we worden aangehouden om tol te betalen, dat hebben we geweigerd, voor zo'n slechte weg moet je geld krijgen, niet betalen, een beetje lacherig laten ze ons door.

In Derha Dun worden we weer eens aangehouden door de politie, of we een permit hebben, nee die hebben we niet, Paul legt de agent uit dat we een huis op wielen zijn en geen vrachtauto, een beetje wezenloos kijkt de agent Paul aan en weet weer niet wat hij met deze situatie aan moet en wij mogen weer doorrijden. Later blijkt dat alle vrachtwagens in India een permit nodig hebben om te mogen rijden, maar wij als toeristen natuurlijk niet, de volgende keer roepen we dus meteen wij zijn toerist.

Een slaapplaatsje hadden we snel gevonden tenminste dat dachten we, eerst geprobeerd bij een guesthouse, maar daar mochten we helaas niet staan, maar even verderop was een mooi klein veldje waar we precies op zouden passen, volgens een militair met hier en daar wat versieringen, die naast het veldje was gelegerd, mochten we daar rustig staan, tuurlijk waarom niet, geen probleem. Wij de auto halen en de auto op het veldje neergezet, we stonden nog geen 5 minuten of de militair kwam er aan en vertelde dat wij daar niet mochten staan, het was een parkeerplaats voor schoolbussen, zijn meerdere had het verboden.

We vonden ondanks alle drukte toch een parkeerplaatsje langs de weg en hebben heerlijk gegeten, waarna we zijn doorgereden tot het wat rustiger werd en ergens ongestoord in een veldje konden staan voor de nacht, helaas hebben we van Dehra Dun weinig gezien.

Donderdag 29 oktober Harrawala – Chilla N 29 58.635 E 78 12.893 (54 km)

Op naar Haridwar, een plaatjes aan de bekende rivier de Ganges, waar echt kilometers achterelkaar tribunes zijn gebouwd, hier kunnen de gelovigen zich uitkleden en inzepen en zo achter een hek de Ganges in lopen en zich onderdompelen in deze heilige, zeer snelstromende rivier. Het water ziet er groenig uit, maar we krijgen niet het idee dat het hier heel erg verontreinigd is, hoewel we er zelf niet in zouden gaan zwemmen hoor.

Haridwar zelf is een aardig maar zeer druk plaatsje, er mogen in de hoofdstraat alleen riksja's, brommers en fietsers rijden en toch moet je uit kijken dat je niet van je sokken wordt gereden, maar er hangt een apart sfeertje wat je mee moet maken, het is gewoon leuk om in de rondte te lopen en alles te bekijken wat er gebeurd en dat is veel, heel veel. De riksja's bijvoorbeeld, die kan,als je redelijk wilt zitten max. 7 personen vervoeren, maar dat zie je zelden, het zijn er altijd meer, daarbij nog veel bagage, die achterop, of bovenop wordt vervoerd. De staat van de riksja's is ronduit belabberd, het is een wonder dat die dingen nog vooruitkomen en niet direct in elkaar storten met zoveel vracht, maar iedereen blijft lachen, het maakt ze niks uit of ze met hun kont op een stalen buis, of bijna bij een ander op schoot moeten zitten, ze blijven er zeer gemoedelijk onder. Dan zijn er de koeien en stieren, het heilige dier in India, deze beesten liggen, staan en lopen overal, ook al is het verkeer nog zo druk, ze trekken zich er niets van aan en gaan dood gemoederd midden op de weg een dutje doen, al het verkeer rijd er dan gewoon omheen.

Al weken moet mijn haar geknipt, maar ik vind geen geschikte kapper en nu zie ik er een die er redelijk uit ziet dus ik waag de gok, voor € 0,75 wordt ik geknipt, maar vraag niet hoe, het ziet er niet uit, dit doe ik dus nooit meer.

We willen naar het Rajaji National Park, maar helaas het is nog gesloten tot 15 november, we kunnen wel over de weg door het park maar geen safari's maken, wat wel erg jammer is. We betalen 250 roepies, wat erg veel is voor een stukje asfalt, waar verder niets te zien is, bij een guesthouse kunnen we, na veel soebatten, overnachten als we een kamer nemen, we besluiten om dit te doen, omdat wij eindelijk eens een hele lange douche willen, helaas is er alleen koud water en gaat het feest niet door en douchen we zoals altijd kort in de camper.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vrijdag 30 oktober 2009 Chilla N29 58.635 E78 12.893

Vandaag gaan we proberen of we in het Rajaji National Park een wandeling kunnen maken. De ingang is dichtbij het resthouse en we gaan op pad. Maar helaas pindakaas we mogen er niet in. Het park is open van 15 november tot 15 april. Ik probeer nog stiekem binnen te komen, maar Marita zag dit niet en toen zij wilde volgen, werden we allebei teruggeroepen. Toen de wandeling maar over de hoofdroute, die wel gebruikt mocht worden, maar voortgezet. Toen we even later een pad wilden inslaan, werden we door een man in een voorbijrijdende auto gewaarschuwd dat dit niet verstandig zou zijn. Er is altijd kans dat je tegen een tijger of wilde olifant aanloopt. Dus maar op de hoofdweg gebleven en hebben enkel wat herten gezien en natuurlijk apen, wel heerlijk gewandeld in een mooie omgeving. Hier is alles nog groen en fris. Terug bij het resthouse gegeten en de dag verder door gebracht met luieren in de tuin.

Zaterdag 31 oktober 2009 Chilla – Rishikesh N30 07.060 E78 18.137 (28 km)

Vandaag vroeg wakker (8.04) door pratende mensen naast onze rijdende woning. Ze zijn bezig om auto's schoon te maken. Een favoriete bezigheid van mannen in deze landen, als je auto maar glimt. Hoe vuil de rest in woning en omgeving is, zal ze worst zijn. Vandaag als eerste opgestaan en Marita verwent met een eitje en geroosterd brood. Daarna rustig de boel klaar gemaakt. Dit houdt in alles afwassen en de boel vastzetten. Dan vragen of we water kunnen bijvullen en na toestemming gaat de slang in de tank. Natuurlijk komt er al snel iemand kijken, het blijkt een goed Engels sprekende heer genaamd Harbans Spall te zijn, architect van beroep. We hebben even geanimeerd met elkaar gebabbeld en voor het eerst met iemand die ook luistert en interesse toont. Normaal gaat dit anders in India, je doet je verhaal over de wereldreis van vijf jaar en dan vragen ze en hoelang gaan jullie nu op reis? Maar ja, dat is India. Als ik vertel dat we vandaag naar Rishikesh gaan, geeft hij ons nog een adres waar je heel goed kunt staan, net zoiets als waar we nu staan.

De weg gaat langs de gekanaliseerde Ganges, niet bedoeld voor boten, maar om de waterkrachtcentrale van water te voorzien. Het is een redelijke weg en zeldzaam stil, omdat je door het Rajaji Park rijdt en waar je tol moet betalen. Het is niet ver, minder dan 30 km en zo komen we in Rishikesh. De oudjes onder ons zullen zich nog wel herinneren dat hier ooit de Beatles bij Maharishi Mahesh Yogi's ashram hebben gebivakkeerd. Ringo Star had het na een paar weken wel gehad met het vegatarich eten en is terug gegaan naar Engeland. De anderen zijn gebleven en veel liedjes van het “White Album” zijn hier ontstaan.

Het GMVN-resthouse was snel gevonden en lag iets buiten het lawaai van de 58 die dwars door Rishikesh loopt. We konden parkeren voor 165RP, voor 500RP (normale prijs 650RP) een kamer met een warme douche, toilet en electra. Dit hebben we maar gedaan en staan nu in een mooie tuin. Het weekend is weer begonnen, dus we mogen weer een biertje. Dat is in deze streken dan algauw een probleem. In het hele stadje is geen bier te krijgen, ook serveren de restaurants geen bier en bijna alleen vegetarisch voedsel. Gelukkig wist de eigenaresse dat in Rawali place zo'n 14 km verder bier te verkrijgen is. De taken verdeeld Marita gaat tomatensoep maken en ik ga met een gezamenlijke riksja bier halen. Je moet voor zo'n rit wel geduld hebben. Ten eerste moet je onderhandelen over de prijs en verder wordt er overal gestopt om passagiers op te pikken. Op de heenweg moest ik in eerste instantie 50RP betalen, maar voor 30RP (10RP teveel, maar je gunt die mensen ook wat) mocht ik mee. Na een kort stukje werd ik verkocht aan een andere rijder. Ik moest gewoon 30RP aan de nieuwe betalen en de oude kreeg geld van hem voor de deal. In de nieuwe riksja zaten we met vier man achterin, redelijk comfortabel, maar verderop stond een kapotte riksja en deze verkocht 5 passagiers aan ons, zodat er nu op de twee banken voor net 3 personen er 4 moesten zitten plus nog een kind op schoot, maar ja dat is India. Ik werd netjes op de plaats van bestemming afgezet en ben zonder problemen met 6 koude “Godfather's” teruggekomen. De soep was klaar, maar eerst een koud biertje gedronken en nu zit ik te tikken.

PS Een “Godfather” super strong is een bier van minimaal 5% en maximaal 8% en een inhoud van 650ml, maar niet zo lekker als een “Kingfisher”.