29 januari tot 21 februari 2010

• 
• 

Vrijdag 29 januari Kovalam N08 23.338 E 76 58.589 (65 km)

De weg naar Kovalam is een redelijke weg, om bij het strand te komen moeten we een smalle en heel steile helling af. Natuurlijk komen er weer tegenliggers aan en is het een beetje passen en meten om zonder schade langs elkaar te komen. We komen zonder schade beneden en krijgen een plaatsje toegewezen op een parkeerplaats, waar we niet blij mee zijn, helemaal achteraan, midden tussen het vuil. Als we een opmerking maken, over het vele vuil waar we in staan, krijgen we als antwoord: “ach het is maar plastic”.

De zee is heerlijk, je hebt in het begin best wel hoge golven, die je, als je niet oppast, zo weer op de kant donderen. Maar heb je deze hindernis gehad dan kan je makkelijk een uur in zee blijven dobberen zonder het koud te krijgen. Strandwacht is er ook, de lokalen worden al heel snel terug gefloten, ze mogen niet dieper dan hun middel in het water, wat natuurlijk logisch is, de branding is sterk en de meeste Indiërs kunnen niet zwemmen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 30 januari Kovalam

Als eerste maar een ander plaatsje gevraagd, achter de camper wordt er zoveel gepiest, dat het al aardig op een openbaar toilet begint te lijken. Als er een auto de parkeerplaats op rijdt, stappen de mannen uit en rennen achter de camper om daar hun behoefte te doen, als we het zien, lopen we met ze mee en dan laten ze het wel uit hun hoofd. Na ons verplaatst te hebben doen we verder niet zo veel, een beetje zwemmen en een beetje zonnen, ach het is best wel lekker zo.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zondag 31 januari Kovalam

Vandaag wel een heel bijzondere ontmoeting, liggen we op het strand te zonnen, worden we aan gesproken of wij soms Paul en Marita zijn. Het blijkt een Nederlands gezin te zijn, dat zich hier in augustus heeft gevestigd en onze Tierelier zag staan op de parkeerplaats, na even te hebben gegoogled kwamen ze op onze site en konden ons toen makkelijk vinden. Het werd meteen ouderwets gezellig, we hebben thee gezet en buiten op de parkeerplaats op zitten drinken en natuurlijk lekker zitten keuvelen. Wim, Mieke met hun drie kinderen, Dagmar, Sam en Jade hebben ook alles in Nederland verkocht en wonen nu in Trivandrum, waar de kinderen naar een montessorischool gaan en al een aardig woordje Engels spreken, wij hebben groot respect voor deze grote stap en wensen Wim, Mieke en kinderen heel veel geluk en voorspoed toe.

1 februari Kanniyakumari N 08 04.953 E 77 31.154 (95 km)

We moeten eerst een behoorlijk pittig stukje berg op om weer op de weg te komen, we zetten de auto in de lage gearing en rijden in zijn één zonder problemen naar boven.

Al gauw verlaten we de staat Kerala en rijden Tamil Nadu binnen, het valt eigenlijk meteen op dat het hier veel armer is dan in Kerala, We zien weer ossenwagens rijden, heel veel fietsers en de mensen zien er gewoon wat armoediger uit.

Kanniyakumari is het meest zuidelijkste puntje van India, je zou zeggen het is er erg toeristisch maar dat is niet zo. Terwijl je hier toch wel wat bezienswaardigheden hebt, het beeld van Thiruvalluvar, (Tamil dichter) dat midden in de Indische Oceaan staat, de Vivekanandh memorial die op een eilandje ernaast staat. Dan heb je nog de drie zeeën die hier bij elkaar komen, de Arabische Zee, de Indische Oceaan en de Golf van Munar.

We vinden een mooi plaatsje voor de nacht, iets buiten de stad, 10 meter van de Indische Oceaan of is het hier nog de Arabische Zee??

 

 

 

 

 

 

 

 

Dinsdag 2 februari Madurai N 09 56.415 E 78 08.450 (260 km)

Voordat we weg rijden zien we vanaf ons plekje allemaal vrouwen naar een bepaald punt lopen, sommige trekken zelfs een sprintje, zou daar vis worden verkocht? Natuurlijk gaan we op onderzoek uit en zien de dames zand in grote schalen scheppen om het vervolgens op hun hoofd naar een plek 100 meter verderop te brengen en het daar neer te gooien. Waarom ze dit doen is ons een raadsel.

De weg naar Maurai (NH7) is een heel mooie weg, met gescheiden rijbanen wat wel zo veilig is in India, hoewel je altijd moet blijven opletten want spookrijders kom je overal tegen dus ook hier.

Madurai is een drukke stad, uiteindelijk vinden we een plaatsje bij het Tamil Nadu hotel, waar we achter het hotel kunnen staan en het redelijk rustig is. Achter het hotel is ook een wasserij, wij besluiten hier geen gebruik van te maken. Het waswater is zo smerig dat het daarin echt niet schoner wordt, om van het spoelwater maar te zwijgen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 3 februari Madurai

Na het ontbijt vertrekken we met een riksja naar de Sri Meenakshi Tempel, we lopen een rondje om de tempel, die er van buiten erg indrukwekkend uitziet. Om binnen te komen moet Paul een lungi kopen, dit is een laken wat je om je middel slaat en vastknoopt, je kan hem ook dubbelvouwen, waardoor je een soort kort rokje krijgt. Je ziet heel veel mannen met een lungi lopen, de twee uiteinden hebben ze dan altijd in de hand, zodat de onderkant niet over de straat sleept.

Eenmaal binnen in de tempel valt het een beetje tegen, we mogen, als niet Hindoe zijnde bijna nergens naar binnen, maar wat we uiteraard wel mogen is over een soort markt lopen waar heel veel “goedbedoelde rotzooi” wordt verkocht, we zijn hier al gauw uitgekeken en lopen de stad in om ergens te eten.

We willen weer internet in de camper, dit is handig om verschillende scheepvaart maatschappijen te benaderen, voor de verscheping van de truck naar Maleisië. Nu hoorden wij dat je een stick kan kopen, (een modem op een usb-stick), die je in je laptop kunt stoppen en je hebt dan een internet verbinding, waarbij een snelheid mogelijk is van 3,1 MB per seconde en dat voor de prijs van 3.500 roepies (+/- € 52,--) voor een maand internetten. Al gauw hebben we Reliance-winkel gevonden die deze dingen verkoopt, uiteraard moeten er weer formulieren worden ingevuld, als alles is afgehandeld, blijkt dat de stick niet aanwezig is, maar vanavond om half zeven ligt hij voor ons klaar. Wat voor ons inhoud dat we vanavond weer met de riksja naar de stad moeten, maar goed je moet er wat voor over hebben. Als wij 's avonds weer bij de winkel komen blijkt de stick niet aanwezig te zijn, maar wel in een andere Reliance-winkel. Wij daar heen met de riksja, deze keer hebben ze hem wel maar wij krijgen hem niet mee, omdat we geen vast adres hebben in India. We willen het adres opgeven van het hotel waar we bijstaan, maar dat is niet goed genoeg, we hebben een India Identicy nodig, nou dat hebben we niet dus is alle moeite weer voor niets geweest. We houden het maar bij internetcafé's.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag 4 februari Rameswaram N 09 17.435 E 79 19.328 (172 km)

Bij Rameswaram heb je de Adams Bridge, wat geen brug is maar een keten van eilandjes, riffen en zandbanken die tot Sri Lanka reiken.

Eenmaal aangekomen worden we meteen aangesproken door een journalist, die 5 minuten met ons wil praten, de 5 minuten worden 3 kwartier er komt zelfs nog een journalist van de televisie bij, we worden geïnterviewd, gefilmd en gefotografeerd, tot we er genoeg van krijgen. Morgen komen we in de krant, maar wanneer we op de televisie komen we hebben geen idee.

In Rameswaram heb je de Ramanathaswamy Tempel, in deze tempel zijn 22 baden, waarin elke goede gelovige in al deze baden, moet baden en van het water drinken.

 

 

 

 

 

 

 

 

Vrijdag 5 februari Thondi N 09 39.444 E 78 56.926 (124 km)

Rond half vier arriveren al de eerste bussen op de parkeerplaats waar we staan. Zoals het de Indiër betaamt, zijn ze erg luidruchtig en staan vlak onder ons slaapkamerraam niet al te zachtjes te praten, ondertussen zijn wij wel wat gewend en draaien wij ons om en slapen weer verder.

Als we wakker worden is het al een drukte van belang, veel busjes met schoolkinderen die hier de tempel komen bezoeken. De leraren zijn nog van het ouderwetse stempel, er wordt regelmatig een klap uitgedeeld, als een kind niet luistert.

In het centrum doen we nog wat boodschappen en laten zelfs een kip slachten en ontvellen, zodat we een dagje in het wild kunnen blijven staan.

Wij rijden nog naar het uiterste puntje voor de Adams Bridge, maar vinden het niet erg bijzonder en rijden meteen weer terug. Via de Indira Gandhi brug komen we weer op het vaste land en rijden over een uitzonderlijk goede weg naar Thondi, waar we een heel rustig plekje vinden voor de nacht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 6 februari Velanganni N 10 42.189 E 79 49.915 (170 km)

De weg die we vandaag rijden is perfect, hij is goed belijnd, heeft goede bewegwijzering, bijna geen gaten, wij denken dat hij van het geld van de tsunami is aangelegd, het is net een mooie 2 baansweg in europa. Maar dit is natuurlijk wel India en de weg wordt overal voor gebruikt, zelf voor het dorsen van de rijst. De rijststengels worden met grote hoeveelheden op de weg gelegd, met de bedoeling dat je als automobilist eroverheen rijdt en zo de rijst uit de aren drukt. Aangezien de weg zo goed is, wordt er ook veel te hard gereden, wat weer gevaarlijk is voor de mensen die de rijststengels op de weg leggen, zodat er soms hele stukken asfalt zijn weggehakt en er weer grote gaten in de weg zitten.

We zitten dringend om water verlegen, we moeten nodig wassen, aangezien we de was niet meer willen uitbesteden vanwege zeer slechte ervaringen. We houden een watertank aan, die hier regelmatig in de rondte rijden, deze waterman ziet het niet zo zitten, maar bij de tweede aanhouding hebben we beet, we moeten dan wel het water zelf in de tank pompen, aangezien het waterniveau in de tankwagen lager is dan onze tank. Na een klein kwartiertje is onze tank weer vol en betalen we 200 roepies.

We vinden een redelijk rustige plaats, helaas rijden we ons nog wel even vast, zelfs met de 4 weel drive komen we er niet uit, maar na enig graafwerk met de schep, lukt het toch nog redelijk snel om weer los te komen en zoeken een mooi plaatsje uit waar we niet wegzakken.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zondag 7 februari Velanganni

De was gedaan en verder een heerlijk rustige dag, er komen alleen een geitenhoedster en een jongetje wat op de koeien moet passen langs. Het is een heerlijke dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

Maandag 8 februari Pondicherry N 11 59.809 E 79 51.194 (194 km)

Eigenlijk hebben we ons teveel voor gesteld van Pondicherry, het is een plaats van Franse origine, wij denken dan aan heerlijke rode wijn en een goede Franse keuken. Helaas viel dat een beetje tegen, niet dat het slecht was hoor, maar we hebben ons er gewoon veel te veel van voorgesteld.

We rijden laat in de middag het plaatsje uit, we kunnen hier geen geschikte overnachtingsplaats vinden. Een paar kilometer buiten Pondicherry is er een strand en daar willen we kijken of we daar kunnen staan. We vinden een mooi plekje dichtbij de zee, we moeten alleen even door een veldje rijden en daar gebeurd het, de truck komt in de modder terecht en we zitten vast, maar dan ook echt vast, voor we het weten staan we tot de assen in de modder. Dat wordt dan weer scheppen en de rijplaten van de auto, ondertussen heeft het halve dorp zich verzameld en iedereen geeft raad, sommige helpen zelfs met scheppen, wat enorm zwaar werk is. Maar na enige pogingen om weer los te komen lopen op niets uit, we zakken steeds verder weg, de stootbumper achter zit al in de grond, ook die moet worden uitgegraven. Er wordt een tractor bijgehaald, maar zelfs dat wil niet lukken, ondertussen is het al donker, dan komt tractor twee aanrijden en worden we door de twee tractoren uit de modder getrokken, wat zijn we blij, dat we weer op het “droge” staan. Als we vragen wat ze van ons krijgen is het antwoord 2.000 roepies voor de tractoren en 1000 roepies voor de mannen die geholpen hebben (totaal € 45,--). Dat is voor Indiase begrippen erg veel geld, we weten dat we veel te veel betalen, maar het kan ons eigenlijk niet zoveel schelen, we gunnen die jongens een extraatje en wij zijn blij dat we weer uit de modder zijn.

Het is wel duidelijk dat we banden hebben die niet geschikt zijn voor modderige gebieden, zodra het maar een beetje drassig is, zakken wij weg en dat mag natuurlijk niet de bedoeling zijn. Als we aan nieuwe banden toe zijn moeten we maar eens kijken wat voor soort banden we het beste kunnen nemen, tot die tijd moeten we modderige plaatsen zoveel mogelijk vermijden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dinsdag 9 februari Mamallapuram N 12 37.004 E 80 11.719 (86km)

Nadat we de rijplaten een beetje recht hebben gekregen en weer hebben opgehangen en het moddergat hebben gedicht, rijden we naar Mamallapuram.

Het is een aardig plaatsje, waar we over het strand lopen en het dorpje een beetje bekijken. Verder doen we niet zo veel.

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 10 februari Chennai N 12 59.750 E 80 15.240 (53 km)

 

 

We rijden om een uur of elf Chennai binnen, waar we een mooi plaatsje vinden in de tuin van het Youth Hostel. Het is een “campsite” waar we een toilet en een koude douche tot onze beschikking hebben, stroom is ook aanwezig, zodat we de airco aan kunnen zetten en het heerlijk koel wordt in de camper en wat ook een groot voordeel is de muggen blijven weg.

Nadat we een lunch hebben genuttigd bij Café Coffee Day, een keten waar je heerlijke broodjes kunt halen en goede koffie kunt drinken. Het is er wel voor Indiase begrippen, vreselijk duur, je ziet hier ook alleen maar de beter gesitueerden Indiërs. We nemen een riksja naar de Spencer Tower, hier is een groot winkelcentrum gevestigd, volgens de Lonely Planet zou dit winkelcentrum niet misstaan op de Londense Highstreet, nou zijn we daar nooit geweest, maar dit viel ons erg tegen, we waren er ook zo uitgekeken.

Donderdag 11 februari Chennai

Rond 10 uur rijden we met een riksja richting de haven, we komen bij het SGI gebouw, waar we naar een kantoortje worden gebracht, hier kan men een bureau inschakelen, die onze Tierelier naar Singapore kan verschepen. Wij vinden het prima, het maakt ons niet zo veel uit in welke haven we uitkomen en Singapore is maar een dag langer varen. We worden opgehaald en rijden naar het kantoor van Idian Shipping and Logistics Facility Private Limited (ISLFPL), een paar straten verderop. We worden in een kantoor neergezet en alleen gelaten, we zitten daar een uur te wachten, zonder dat er ook maar iets gebeurd, we zien niemand, het is overal doodstil, net als we willen opstappen komt de man die ons hier heeft neergezet en wil met ons naar de camper. Ze willen de exacte maten van de camper weten, ons kentekenbewijs, waar alle maten opstaan, behalve de hoogte maar die weten we uit ons hoofd, was niet toereikend. Na alles te hebben opgemeten en opgeschreven, spreken we af dat hij de prijs voor de overtocht vanavond zal mailen.

Na de lunch gaan we verder op zoek naar nog een verscheper, we komen uit bij Shagai Logistiques, hier gaat alles er vlotter aan toe, alles wordt opgeschreven, er worden wat telefoontjes gepleegd en men weet de prijs, ze komen uit op en bedrag van € 2.570,-- , hierin is alles inbegrepen ook de afhandeling in Port Kelang, een zeer acceptabele prijs.

Als laatste gaan we nog even bij Interfreight langs, ook hier gaat het redelijk snel, alle maten worden opgeschreven en men stuurt ons een mail als ze de prijs weten.

Als we onze mail checken blijken de prijzen behoorlijk te verschillen.

ISLFPL € 4.200,--

Shagai Logistiques € 2.570,--

Interfreight € 2.850,--

 

 

 

 

 

 

 

 

Vrijdag 12 februari Chennai

Als eerste maar weer naar het kantoor van Shagai, waar we mee in zee gaan, we zitten redelijk lang te wachten tot ons contract klaar is, ach dit is India en je moet absoluut geen haast hebben. We kunnen ondertussen internetten in het kantoor van de manager dus zo erg is het ook niet.

De auto gaat dinsdag op de boot en komt zaterdag in Maleisië aan, we moeten maandag om elf uur op het kantoor verschijnen en dan wordt alles in werking gezet, het zal ons benieuwen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 13 en Zondag 14 februari Chennai.

We wassen de auto en het blijft droog!!, bevestigen de roosters voor de ramen, om inbraak te voorkomen, doen de was en ruimen de camper op.

Maandag 15 februari Chennai

Precies om 11 uur melden wij ons bij het kantoor van Shagai Logistiques, helaas is de manager verhinderd en wordt ons gevraagd om 2 uur terug te komen, 2 uur wordt uiteindelijk 3 uur voor dat er wat gebeurd, we moeten naar de douane met het Carnet, waar we vervolgens weer een uur zitten te wachten op een stempeltje. Nu blijkt dat ze de auto helemaal nog niet nodig hebben, het gaat allemaal een beetje anders als afgesproken. We moeten ons morgenochtend om 10 uur melden op het kantoor, waarna we eerst naar de douane gaan en om 4 uur gaan dan naar het terrein waar de Tierelier op een flat rack wordt gezet. Woensdag wordt hij naar het haventerrein gebracht, waar het schip vrijdag vertrekt. Dinsdag komt hij dan aan en wij kunnen dan onze Tierelier op woensdag ophalen, goed dit hadden wij natuurlijk al een beetje verwacht, tenslotte is dit India. Met grote spanning wachten we de dag van morgen maar weer af, maar we gaan er wel van uit dat we wel op tijd zijn voor de afvaart van vrijdag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dinsdag 16 februari Chennai

Zoals afgesproken melden we ons om 10 uur op het kantoor, waar we vervolgens weer tot half 12 zitten te wachten, dit keer is de douane officier te laat, Bij de douane zitten we vervolgens tot half 2 te wachten, maar helaas zijn de ambtenaren alweer moe van het vele werken en moet er nodig geluncht worden. Om half 3 wordt er weer verder gewerkt, wij gaan ook maar ergens wat eten, we komen terecht bij Zum Zum, een restaurant in de buurt van het Custom house, het is er goed eten. Precies om half drie meld de man van de douane zich weer en verteld ons dood leuk dat we naar Bombay moeten want daar zijn we ook het land ingekomen. Natuurlijk klopt dit niet, het was Sunauli, we moeten daar de papieren halen wat er in de auto zat bij binnenkomst van India. Uiteraard pikken we dit niet en gaan voor de honderdste keer uitleggen dat het carnet de passage een soort paspoort is voor de auto, weer gaat de loopjongen naar zijn baas en wij wachten maar weer, eindelijk om half vijf komt het verlossende woord, wij kunnen morgen de auto naar de haven brengen, waarna hij op een flat rack wordt gezet, als dat klaar is moeten we weer naar de douane om het carnet af te laten stempelen. Voor de tweede achter een volgende dag rijden we onverrichte zaken, weer terug naar het Youth Hostel met de Tierelier.

Woensdag 17 februari Chennai

Het is de bedoeling dat we om half elf worden afgehaald op onze parkeerplek waar we al 2 dagen hebben geparkeerd, vlakbij de douane. Helaas gaat er weer eens wat mis, we krijgen een kleine aanrijding, niet onze schuld, een personenauto snijd ons, bij een wegversmalling en rijd zo tegen ons op, Om een lang verhaal kort te houden, rijden we uiteindelijk 2 uur later en 10.000 roepies armer richting de plek waar we hebben afgesproken. Maar vandaag loopt alles fout, de weg is afgesloten en onze telefoon heeft geen bereik, we kunnen Leo, de man van Shagai Logistiques, dus niet bereiken, we weten de weg niet via een andere weg. Snel regel ik een riksja en ga richting het kantoor, Paul blijft bij de auto, helaas staat het verkeer muurvast en duurt het een uur voor ik bij het kantoor ben. Daar wordt Leo opgetrommeld, die ons aan het zoeken is, samen rijden we op de motor, ja ja ik achterop zonder helm, in dit verschrikkelijke verkeer van Chennai. Leo rijd daarna met de motor voorop naar het haven terrein waar de auto op de flat rack moet worden gezet.

Maar helaas dat feest gaat niet door, de douane zit nog steeds dwars, het enige wat gebeurd is dat het chassisnummer wordt gecontroleerd en dat is alles, De Papieren moeten weer gecontroleerd worden bij het customhouse, maar dat gebeurd weer morgen de onze Tierelier blijft eenzaam achter op het haventerrein. Het is alweer 6 uur als we bij het Youth Hostel arriveren, we zijn vandaag niets opgeschoten , het was weer een dag van wachten zucht.... Morgen moet het gebeuren, maar wij geloven er onderhand niet meer in.

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag 18 februari Chennai

Slecht geslapen vannacht, de emoties van gister speelde behoorlijk op en het bed was verschrikkelijk hard. We besluiten om een hotel meer in de buurt van het customhouse en het Shagai Logistiques kantoor te nemen. We vinden onderdak bij het Metro Palace.,

Precies om half elf staan we bij het kantoor op de stoep en het wachten gaat weer beginnen. Om half twaalf worden we naar de douane gebracht, ze nemen het carnet en onze paspoorten mee en we moeten weer in de wachtkamer wachten, er gebeurd verder niets, om half één horen we dat de hoogste pennenlikker, die weer wat moet tekenen en met ons mee moet voor inspectie van de binnenkant van de auto, er binnen een half uur is, maar even later wordt dat weer terug getrokken hij komt wel vandaag maar men weet niet hoe laat grrrrrrr..., wij mogen gaan lunchen om vervolgens om half drie terug te komen. Om half drie melden wij ons weer en het wachten gaat gewoon door, tegen zessen is er dan het verlossende woord het carnet wordt niet getekend, maar we mogen morgen wel de auto op de flat rack zetten, waarna er controle door de douane wordt gehouden en we dan heel misschien het ondertussen felbegeerd handtekeningetje op het carnet krijgen.

Wijzelf zijn natuurlijk ondertussen behoorlijk boos, we voelen ons als een stel criminelen, terwijl we alles keurig in orde hebben, het is duidelijk de douane niet weet wat ze met ons aan moeten. We zijn nu al 4 dagen aan het wachten en gaan er niet meer vanuit, dat morgen de Tierelier met de boot wordt verscheept, het zal wel volgende week, of misschien wel langer duren, we balen als een stekker. Gelukkig hebben we tot 4 april de tijd want dan verloopt ons visum.

Morgenochtend moeten we ons weer om tien melden bij het kantoor van Shagai Logistiques, de auto wordt dan op een flat rack gezet, we hebben daar nu toestemming voor, daarna krijgen we nog een interne controle en dan krijgen we de felbegeerde handtekening, We wachten de dag van morgen maar weer af grrrrrr.

 

 

 

 

 

 

 

 

Vrijdag 19 februari Chennai

Precies om 10 uur melden we ons weer bij het kantoor van Shagai Logistiques,, we hadden om een gesprek met de manager gevraagd, maar die was al bij het customhouse, om onze zaakjes te regelen. Wij gingen ondertussen naar de container terminal, waar onze Tierelier stond te wachten, om op het flat rack gezet te worden. Maar helaas het scenario was weer eens gewijzigd, de douane wilde toch eerst controleren, dus het wachten ging gewoon door!! Tegen enen kwam onze grote pennenlikker en de manager aankakken en de controle kon beginnen, de binnenkant was snel bekeken en ook het chassisnummer was rap gevonden. Maar wat in geen enkel land nodig is geweest, moest nu wel gebeuren, men wilde het motornummer zien, hiervoor moesten we de cabine kantelen. Maar wij hadden natuurlijk geen idee waar dat nummer zich bevond, alle mannen van kantoor en ook wij natuurlijk hebben allemaal onder de auto en op de wielen gezeten om het nummer op te sporen. Uiteeindelijk vond Leo hem, het zat zeer goed verborgen en onder het vuil, je kon het heel moeilijk lezen, maar na alles een beetje schoon geveegd te hebben was daar eindelijk het nummer. Maar hier waren de heren nog niet tevreden mee en er moest een nog foto van het nummer gemaakt worden, wat nog niet mee viel want het was een zeer donkere plek, maar eindelijk was het goed en vertrokken de heren weer, met het carnet en Paul zijn paspoort. Het administratieve gedeelte was nu in orde, op de handtekening na, maar de auto mocht nu op het flat rack worden gezet, wat 5 minuten zou duren.

Zoals je al zult begrijpen werden de 5 minuten 2 uur en ons geduld werd behoorlijk op de proef gesteld, na enig vragen was het eerst dat het lunchtijd was, daarna stonden er allemaal containers in de weg zodat we niet met de Tierelier bij het flat rack kunnen komen. Eindelijk tegen vieren kregen we het verlossende woord we konden naar het flat rack om de Tierelier daar op te zetten. Bij aankomt bleek dat men niet stil had gezeten en er was al een brug gemaakt van balkjes, om het hoogte verschil van 50 cm te overbruggen om op het flat rack te komen. Het is zeer smal, de banden steken aan beide zijden een klein beetje uit, maar Paul rijdt hem er keurig op, ik ben verschrikkelijk trots op hem, zelf durf ik niet te kijken en sta natuurlijk weer in een hoekje met mijn vingers in mijn oren, de held!!!

Nu werd alles heel professioneel vastgezet, we hebben hier echt een goed gevoel bij, de mannen weten waar ze mee bezig zijn. Ondertussen krijgen we ook ons carnet keurig getekend terug, wat voor ons een hele opluchting is na al die dagen wachten. Zo rond 6 uur staat de Tierelier muurvast en kunnen wij het overslagterrein verlaten.

We rijden met een riksja terug naar ons hotel en eten nog wat bij Zum Zum, waarna we nog bij een wine-shop een biertje kopen en op onze kamer opdrinken, dit hebben we wel verdiend na deze hectische week.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 20 februari Chennai

Om 11 uur melden we ons maar weer bij het kantoor van Shagai Logistiques, waar we onze laatste instructies krijgen, ook bied de manager zijn verontschuldigingen aan voor het lange wachten, bij de douane, wij accepteren het, maar hebben wel onze twijfels, we hebben het idee dat dit kantoor geen idee had waar ze mee bezig waren, waarschijnlijk was het voor hun de eerste keer dat ze zoiets als wij, moesten afhandelen, maar goed het is na veel stress toch nog goed gekomen en de Tierelier dobbert nu ergens op zee, donderdag, hopen we kunnen we hem in Port Kelang ophalen, we wachten het maar weer af.

Aangezien alles zo lang duurde durfden we geen ticket te boeken naar Maleisië, dus nadat alles was afgehandeld gingen we naar het vliegveld, in de hoop dat we voor vandaag nog een ticket konden regelen. Maar helaas dat gaat niet lukken, alles zit vol tot dinsdagochtend 2 uur, dan vliegen we naar Kuala Lumpur. We zoeken een hotel waar hopelijk geen kakkerlakken zijn en wachten maar weer tot dinsdagochtend.