Even voorstellen

Even voorstellen

• 
• 

Details

Created on Wednesday, 20 August 2008 12:11

Last Updated on Thursday, 15 March 2012 14:07

Hits: 20263

Wie zijn wij?

Marita van Loenen: geboren in Amsterdam op 4 oktober 1950, moeder van Renske en Arjen, oma van Nils en Britt en vriendin van Paul Smit. Mijn grootste hobby is reizen en natuurfoto's maken. 

                         

 

Paul Smit: geboren in Amsterdam op 24 augsutus 1945, vriend van Marita van Loenen, vader van Renske en Arjen, opa van Nils en Britt. Mijn grootste hobby´s zijn handballen en  tennissen, maar ja reizen over de hele wereld is nog leuker en spannender. 

Heel vaak krijgen wij de vraag wat onze kinderen nou van onze plannen vinden, dus hebben we ze gevraagd om hier een stukje over te schrijven.

Onze dochter Renske:

Het is vandaag 11 oktober, 1 dag voor mijn 33-ste verjaardag. Zojuist mijn moeder aan de telefoon gehad, nadat ze eerst 10 minuten met Britt en Nils heeft gepraat. Hoe laat we morgen gaan winkelen vraagt ze…We spreken een uur of 11 af, Paul komt ook mee, die gaat op Britt en Nils passen (lees met ze spelen). Lijkt me wel erg leuk morgen te winkelen met mijn moeder. Het is precies 33 jaar geleden dat ze net bevallen van mij, lag te genieten van alles wat er aan mij vast zit/zat. Ook die dag was een zondag, speciaal vind ik, snel gegaan vind mijn moeder. Ze heeft vlak voordat we ophangen ook nog een opdracht voor mij. Veel mensen die horen van hun wereldreis vragen (als ze weten dat ze kinderen hebben) hoe vinden jullie kinderen het dat jullie zo lang weggaan? Arjen(mijn broer), Jet, Nils en Britt en ik mogen daar zelf een antwoord op geven op hun website. Ik zeg voor de grap ik heb daar toch al een blog over geschreven, dat kopieer ik wel. Dat had Paul ook al gezegd, maar ik kon ook wel een nieuw stukje schrijven…toch? Ja dat kan ik wel en dat doe ik da ook bij deze. Wat ik er van vind dat ze weggaan? Voor hen vind ik het super, gaaf, cool, geweldig, fantastisch en vooral leuk en spannend. Ik ben benieuwd naar alles wat ze gaan meemaken, hoe ze het gaan hebben, hoeveel heimwee ze krijgen en vooral hoe vaak we contact zullen hebben. Via de telefoon, maar ook via de webcam, of gewoon even langskomen. Maar dat is wat ik vind voor hen. Wat vind ik dan zelf? Ik wil daar het volgende over vertellen zonder egoïstisch te willen zijn! Ik denk dat ik aardig in de buurt zit met een grapje wat ik laatst met mijn moeder maakte aan de telefoon. Ze had het over dat dementie vroeg begon bij haar, waarop ik antwoordde ja gelukkig nu pas, de wereldreis was wel erg leuk en mooi hè mam?

Op dit moment vind ik de wereldreis niet eens het ergste. Ik vind het alleen echt niet leuk dat het moment waarop ze vertrekken steeds dichterbij komt. Het moment van afscheid, dat ze dan ook echt weg rijden met die mooie vrachtcamper en dan niet meer terugkomen voorlopig…ik denk dat ik dan alleen maar kan huilen en daar zie ik gewoon heel erg tegenop. De laatste tijd springen de tranen steeds sneller in mijn ogen als ik het daar over heb en dat is vaak. Mijn collega’s, vrienden en familie vragen er vaak genoeg naar. Ik denk dat iedereen het wel heeft met zijn ouders, je wilt dat het goed met ze gaat en dat jij daar een bijdrage aan levert in welke vorm dan ook. Gewoon dat ze je kinderen zien opgroeien en dat het leuke opa en oma zijn. Dat je even langs kan gaan voor even kletsen, met zijn allen gezellig eten of om de maand door te spreken. Of als ze thuis komen van vakantie zorgen dat er wat te eten is (ook al is dat patat, hè mam?) en het gezellig opwachten met mijn broer en vriendin, iets wat inmiddels traditie is geworden. Al die kleine dingetjes dat ga ik zo enorm missen! De open haard bij natte en koude dagen waar ik dan lekker voor kan zitten, de gezelligheid daarvan. Het genieten van iedereen om me heen die zich vermaakt, het uit de pan jatten uit de keuken er uit gegooid worden door Paul of mijn moeder. Mijn broertje die of mij of mijn vader of moeder helpt. Of er gewoon om heen loopt en dan zelf wat uit de pan haalt…Het lijkt zo gewoon, maar straks zijn al die dingen er voor een aantal jaren niet. Ik kan nu eindeloos doorgaan, maar dat doe ik dan weer niet. Wat ik bedoel is het er voor ze kunnen zijn als het nodig is en dat is helaas heel moeilijk als er een oceaan tussen zit en een dag vliegen. Maar we gaan ervoor en ik weet al 1 plek waar ik heen ga als ze daar zijn. Al mijn hele leven wil ik daar heen en nu heb ik dan eindelijk een mooi excuus: Australië! Het liefst met de hele familie, maar alleen voldoet ook wel. Misschien dat ik ergens een geheim spaarpotje ga houden, zodat ik veel snoepreisjes naar mijn ouders kan doen en zo mijn eigen mini wereldreis houd. Al is het maar even heen en weer vliegen voor 50 euro. Als zij dan op het vliegveld staan en ik heb 3 uur…(en ik heb me toch een hekel aan vliegen…)Lijkt me helemaal te gek!

Eén ding is wel duidelijk: ik ga die ouwe lui van mij ontzettend missen! En ik gun het ze van harte.

 

Onze zoon Arjen 

Het is vandaag 11 december en precies 3 maanden nadat Renske, mijn zus, het stukje schreef. Nu moet ik ook aan de vraag geloven die mij de afgelopen maanden bezig hield. Wat vind ik ervan dat mijn ouders op wereldreis gaan? Daar kan ik eigenlijk maar één kort antwoord op geven: hèhè Eindelijk... Dat klinkt misschien heel crue, maar zo is het niet bedoeld. Mijn zus en ik horen het misschien al 10 jaar aan dat ze een wereldreis willen gaan ondernemen. Dus ben ik blij voor mijn ouders dat die tijd dan eindelijk is gekomen en dat ze nu eindelijk de daden bij de woorden kunnen voegen... Vandaar hèhè Eindelijk.

Alleen het besef dat ze er zometeen een hele tijd niet zijn is bij mij nog niet voor de volle 100% doorgedrongen. En dat terwijl de tijd dat ze in nederland zijn snel afneemt, het huis in eemnes steeds leger wordt, paul nog maar 5 dagen van zijn leven hoeft te werken en mijn moeder al lange tijd aan het genieten is van de welverdiende rust... Het is natuurlijk wel stoer, gaaf, vet, wijs (en wat ik nog meer aan kreten uit mijn jeugd kan herinneren) wat ze gaan doen, maar het neemt niet weg dat wij ze hier in vleuten wel gaan missen.

Ik hoop dat ze een voorspoedige reis hebben en hele mooie plekken op de aarde te zien krijgen.. Ze hebben het zeker verdient! Daarom geniet ervan en we horen alles wel als jullie terug zijn!

Ik zal jullie met veel liefde op 3 januari uitzwaaien (en hoop stiekem jullie eind januari even terug te zien..)

Heel veel plezier! geniet ervan en denk niet te veel aan ons, wij redden ons wel..!

 

Onze schoondochter Harriët 

Wat ik er van vind dat mijn vuile (schoon)ouders op wereldreis gaan

Je hoort overal dat mensen bepaalde dromen en wensen hebben, die ze wel graag uit willen zien komen of dingen die ze later willen gaan doen. Dit loopt uit een van het hebben van eigen huisje in een warm land tot het opzetten van een eigen bedrijfje. Zo hadden ook Paul en Marita een droom: Later, als we groot zijn, een wereldreis maken.

Het enige verschil tussen al die andere mensen en Paul en Marita is dat zij dit ook echt doorzetten en er werkelijkheid van maken. In het begin had ik misschien mijn twijfels, maar ze hadden het er steeds vaker over en het werd steeds serieuzer. En toen kwam de dag dat ze vol trots hun “vrachtwagen” lieten zien en ze zeiden dat ze deze wilden kopen. Sindsdien en bij elke stapje dat ze dichterbij de start van hun avontuur brengt, komt bij mij stukje bij beetje steeds meer het besef dat dit niet een vakantie is, maar echt een wereldreis van 5 jaar. Of misschien wel langer. Tuurlijk weet je dat dit echt is en ze dit heel graag willen, maar in het begin dringt het nog niet goed tot je door. Nu ze alles wat ze hebben opruimen, weg geven of verkopen, besef je dat het nu echt is aangebroken.

De start van hun droom, hun wereldreis. Allerlei verschillende landen bezoeken met hun eigen cultuur, historie en merkwaardigheden. Stuk voor stuk interessante landen en werelddelen om te bezoeken en als je huis te beschouwen.

Soms ben ik jaloers op ze, omdat zij wèl hun droom verwezenlijken en er voor gaan. Maar meestal denk ik er aan wat voor impact dit op ons (Arjen, mij, Renkse, Arjen, Nils en Britt) heeft. Paul en Marita zijn/waren altijd in de buurt. Je kon zo bij ze langs lopen als je zin had of als je hulp nodig had of als zij onze hulp nodig hadden. Ze verassen met een kookoverval of gewoon een gezellig bezoekje. Straks gaat dat niet meer zo makkelijk. Maar waar het om gaat is dat Paul en Marita doen wat ze al jaren willen en een hele mooie reis tegemoet gaan. En als ze terug zijn, hebben ze tal van verhalen om te vertellen. Ik wil ze dan ook heel veel plezier en geluk wensen. Ik zal ze zeker missen. We zullen ongetwijfeld een (of meerdere)  keer(en)  langs komen als jullie op een leuke plek/land verblijven. En wie weet geven Arjen en ik jullie wel aanleiding om terug te komen…

Geniet er van, doe rustig aan en kom heelhuids met verhalen en foto’s terug!

Liefs Harriët

 

En dit zijn onze kleinkinderen Nils 6 jaar en Britt 3 jaar. Wij gaan ze heel erg missen die 2 deugnietjes, we kijken nu al uit naar jullie bezoekjes.